فن شناسی و مستندنگاری سفال جویبار

سفال جویبار گیل خواران در حاشیه ی دریای مازندران(استان مازندران) واقع در اراضی جنگلی و دشتی و فاقد کوهپایه و کوهستان در دو محله ی کلاگر محله و اسماعیل کلا با ویژگی های هنر قومی متأثر از طبیعت و فرهنگ زمین های خاستگاه خویش، در زمره ی سفالگری مازندران شناخته شده است. اشیاء سفالی این منطقه با هدف رفع نیازهای ضروری زندگی روزمره ایجاد می شوند و عموماً به رنگ های قهوه ای سنتی و سبز می باشند. این اشیاء، بیشتر شامل ظروف آشپزخانه و ظروف نگهداری و انتقال مواد غذایی هستند و از این رو، شیء کاربردی محسوب گشته و تزیین آنها نیز با الهام از طبیعت و فرهنگ ساکنان به ساده ترین روش ها (چکیده انگاری و هندسی) انجام می شود و ساخت آنها به وسیله ی مواد اولیه ی در دسترس و با بهره گیری از حداقل امکانات صنعتی روز صورت میگیرد؛ البته ساخت این اشیا در حال حاضر به جهت از دست رفتن هنرمندان و صنعتگران دست اندرکار این منطقه و نیز تغییرات شرایط اجتماعی، رو به افول است. در این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی است، ویژگی های فنشناسی، زیبایی شناسی و کاربردی این هنر صنعت، مورد بررسی قرار گرفته و قابلیت های فنی، زیباشناسی و تولیدی آن شناخته شده است.

کلیدواژه های فن شناسی و مستندنگاری سفال جویبار:

سفالگری ، جویبار ، کلاگرمحله ، فن شناسی ، مستندنگاری