مقایسه ی میزان نقص ایگوی والدین کودکان اتیسم و عادی با استفاده از نمایه نقص ایگوی آزمون رورشاخ

مقدمه: این تحقیق با هدف بررسی میزان نقص ایگوی والدین کودکان اتیسم و مقایسه ی آن با میزان نقص ایگوی والدین کودکان عادی با استفاده از نمایه نقص ایگوی آزمون رورشاخ صورت گرفت. روش کار: 30 نفر از والدین (15 زوج) کودکان اتیسم و 30 نفر از والدین (15 زوج) کودکان عادی شهر مشهد در سال 1392 با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و آزمون رورشاخ بر روی آنها اجرا شد. پس از کدگذاری پروتکل شرکت کنندگان، نمره هر آزمودنی در نمایه نقص ایگو محاسبه شد. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) و آزمون کروسکال- والیس (K-W) برای معناداری تفاوت میانگین های مستقل مرود تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان نقص ایگوی والدین کودکان اتیسم در مقایسه با میزان نقص ایگوی والدین کودکان عادی به طور معناداری بیشتر است (P<0/05). جمع وزنی نمرات خاص والدین کودکان اتیسم به طور معناداری بیشتر از والدین کودکان عادی بود (P<0/05). در مؤلفه های محتوای بحرانی، بازنمایی انسانی خوب، بازنمایی انسان ضعیف و تعداد پاسخ بین والدین کودکان اتیسم ووالدین کودکان عادی تفاوت معناداری وجود داشت (P<0/05). در مؤلفه های کیفیت شکل منفی و حرکت انسانی ضعیف بین گروه ها از لحاظ آماری تفاوت معناداری یافت نشد (P>0/05). نتیجه گیری: والدین کودکان مبتلا به اتیسم در عملکردهای مربوط به ایگو دارای نقص هستند. نقص ایگو در والدین احتمالاً موجب الگوی شناختی و رفتاری مخرب و ناکارآمد شده و احتمال ابتدای فرزند به اختلال اتیسم را افزایش می دهد.

کلیدواژه ها:

اتیسم ، ایگو ، نمایه نقص ایگو ، رورشاخ