بررسی عملکرد تبدیل فضاهای سبز شهری به واحدهای زیست ماند به عنوان رویکردی نوین در کاهش تأثیرات سیلاب شهری

کوچک بودن ابعاد زهکش های طراحی شده با توجه به گسترش سریع شهرنشینی از یک طرف و خروج حجم وسیعی از رواناب از محدوده شهر با توجه به وضعیت بحرانی آب از سوی دیگر، باعث توجه بیشتر به تکنیک های نوین مدیریت رواناب شهری (LID/BMP)، با هدف به حداقل رساندن اختلال در شبکه جمع آوری آبهای سطحی، حفظ و بوجود آوردن مناظر طبیعی، کاهش پوشش های نفوذپذیر، افزایش ذخیره آب، تسهیل زهکشی و ایجاد فرصت برای نفوذ گشته است. جایگزینی صحیح فضاهای سبز شهری معمولی با تکنیک های زیست ماند بیولوژیکی، در صورت استفاده از گیاهان سازگار با اقلیم، علاوه بر ارتقاء کیفیت شبکه جمع آوری آبهای سطحی، کمک زیادی به بهره برداری از رواناب و کاهش مصرف آب نیز خواهد کرد. در این تحقیق، 27 درصد از فضای سبز موجود در حوضه مطالعاتی (حدود 5/165 هکتار) به تکنیک زیست ماند مجهز می گردند که باعث کاهش حداکثر 33 درصدی در بار هیدرولیکی جریان خروجی از حوضه شهری، در مقایسه با وضعیت موجود می شود. علاوه بر آن مطالعات این تحقیق نشان می دهد که درصد کاهش حجم رواناب خروجی حوضه آبریز شهری، تقریباً در همه دوره بازگشت ها ثابت می باشد.

کلیدواژه ها:

سیستم های زیست ماند بیولوژیکی ، سیلاب شهری ، روش های توسعه کم اثر ، SWMM