هوشمند سازی مدارس

آموزش و پرورش در جامعه ی تفکیک یافته ی امروزی همواره در کنار نهاد خانواده در جهت توسعه ی سرمایه انسانی نقش آفرینی می کند . استفاده از ابزار و وسایل کمک اموزشی برای بهبود فرآیند یاددهی – یادگیری در آموزش و پرورش همواره مطرح بوده و هست .سرعت تغییرات و روند روزافزون توسعه در جوامع باعث شده تا متولیان امر اموزش به ضرورت استفاده از فن آوری های نوین ارتباطی در فرآیند یاددهی – یادگیری (ایجاد مدرسه هوشمند ) توجه بیشتری داشته باشند لذا در کشور ایران از نیمه ی دوم سال 1380 فعالیتهایی در زمینه آموزش اینترنتی و بهره گیری از پهنای باند مخابراتی برای ارائه دوره ه ای آموزشی در و گشه و کنار کشور آغاز شد تا اینکه طبق مصوبات شورای فن آوری اطلاعات و ارتباطات وزارت آ موزش و پرورش در سال تحصیلی 1384 - 1383 پایلوت مدارس هوشمند به سازمان آموزش و پرورش شهر تهران محول گردید .و مقرر شد که تا سال 1394 کلیه مدارس کشور می بایست در یکی از مراحل پنج گانه ی هوشمندسازی قرار گیرند . در این تحقیق تلاش شده است ابتدا طرح مدرسه ی هوشمند در دیدگاه مبدع آ ن تعریف گردد و مقایسه ای میان آن با طرح نظری مطرح شده در آموزش و پرورش صورت گیرد سپس فرآیند اجرایی آن در کشور دنبال گردد تا در نهایت دلایل عدم موفقیت آن مشخص گردد