تاثیر معماری بر نشاط و شادمانی فضاهای شهری ( مطالعه موردی پل خواجو اصفهان)

رشد و توسعه روز افزون کشور و نیاز مبرم به اسکان موجب شده است تاثیر محیط حاصله بر روح و روان انسان نادیده گرفته شود و در نتیجه رنگ هنر و معماری در شهرهای ما به تدریج کم شو د و در پی آن درک شهروندان از زیبایی و شادمانی فضاهای شهری نیز کاهش پیدا کند و هرآنچه که به عنوان محلی برای سکونت به آنها عرضه می شود را بد یا خوب قبول کنند. امروزه تئوری های نوین معماری و شهرسازی تفریح و سرگرمی را از شاخصه های کیفی زندگی در شهرها معرفی می کنند و ضمن طرح مسئله ای عیان در شهر ما را به سوی داشتن محیطی مطلوب تر برای زندگی رهنمون می سازند. نشاط و شادمانی نیز از پیامدهای مختلف این شاخص به شمار می آید. در این میان اهمیت محوری معماری به عنوان مهم ترین رکن تشکیل دهنده فضاهای شهری می بایست مورد بررسی قرار گیرد . از این رو بررسی رابطه عاطفی انسان و بناهای طراحی شده جهت رسیدن به مفهوم همگانی بودن معماری به عنوان قاعده ای که زندگی و شادمانی موجود در فضاهای شهری را تحت تاثیر قرار می دهد هدف اصلی مقاله قرار گرفته است.این پژوهش براساس پل- سکونتگاه مطالعات تطبیقی و به روش توصیفی- تحلیلی انجام پذیرفته است. نتیجه این تحقیق لزوم توجه به تفکر خواجو به عنوان یک اثر معماری تاثیرگذار در فضای شهری و استفاده از آن در طراحی دیگر بناها جهت رسیدن به فضاهای شادشهری به منظور احترام و ارتقاء روحی و روانی کاربران آن فضاها خواهد بود.

کلیدواژه ها:

معماری ، فضاهای شهری ، نشاط و شادمانی