مقام عرفانی امام حسین(ع)

مقام امامت حائز برترین مراتب و مقامات معنوی است. از آنجا که امام(ع) در پی هدایت پیروان خود به سوی حق و رساندن آنها به مراتب کمال است، باطن وی محل نزول فیوضات و معارف بیپایان حضرت حق تعالی است. بنابر پیوندی چنین بین منبع حق و باطن مقام امامت، امام(ع) معرفتی تمامتر و عرفانی کاملتر به جایگاه حق و یگانگی اراده او در همه هستی دارد. از این رو همواره جلوههایی از مقامات معنوی و عرفانی ائمه(ع) در رفتار و گفتار ایشان بروز و ظهور یافته است. از میان مراتب عرفانی ائمه(ع) در این مقاله یکی از مقامات عرفانی حضرت امام حسین(ع)، یعنی مقام رضای ایشان تبیین خواهد شد. این مقام امام، چنان بارز بوده که در متون عرفانی مکرر به آن اشاره شده است. شناخت و تبیین این مقام، طبعاً به شناخت دقیقتر علو مقام آن حضرت و ماهیت سیره عملی ایشان، به ویژه در واقعه کربلا کمک خواهد کرد. بنابراین در این گفتار ضمن اشاره به روایتی مکرر در متون عرفانی درباره مقام رضا ی امام حسین(ع)، به معانی لغوی و اصطلاحی این مقام و شواهد و تعاریف قرآنی و روایی آن اشاره خواهد شد. سپس تعاریف و بحث و فحص اهل عرفان درباره این مقام ذکر خواهد شد تا بر اساس تلقیات این گروه از مقام رضا، این مقام معنوی امام(ع) و جایگاه متعالی ایشان بهتر و بیشتر شناخته شود

کلیدواژه ها:

امام حسین(ع) ، عرفان ، مقام ، رضا