اپیدمیولوژی زنگ زرد درگندم

اصطلاحاافزایش یک بیماری درجمعیت را اپیدمی آن بیماری میگویند اپیدمی زنگ زرد درروی گدنم بسیارخطرناک میب اشد که نقصان محصول ناشی ازبروز آن را درنقاط مختلف دنیا حدود 8تا 75درصد تخمین زده اند عامل این اپیدمی قارچ PUCCINIA striiformis f.sp.tritici eriks می باشد زنگ زرد گندم درسال 1777 توسط گاد gadd تشریح شد که هم اکنون یکی ازبیماریهای مهم گندم دردنیا منجمله ایرن است علاوه برگندم جو یولاف چاودار و حدود 320 گونه از50جنس علفهای هرز خانواده گرامینه به این بیماری مبتلا میشوند میزبان واسط این زنگ برخلاف زنگ سیاه و قهوه ای مشخص نیست بنابراین سوال مطرح این است که عامل این بیماری درغیاب گندم چگونه بقا خود را حفظ کرده و اینوکولوم اولیه اسپورها ازچه منبعی تامین میگردد حداقل دوفرضیه برای تامین اینوکولوم اولیه وجود دارد فرضیه اول انتقال ازروی علفهای هرز و فرضیه دوم انتقال آنها ازمسافت دور می باشد برای ایجاداپیدمی غالبا نیاز به انتقال اسپورها ازمسافت دورنیست بلکه اپیدمی با انتقال اسپورهای تازه تشکیل شده ازمنطقه ای به منطقه دیگر توسعه می یابد دراپیدمی زنگ زرد درسال 1958امریکا اسپورها تامسافت 2400 کیلومتر ازشمال مکزیک تا داکوتای شمالی را ظرف 6ماه پیموده اند اسپورهای زنگ زرد درمقابل اشعه ماورا بنفش خورشید uv تا سه برابر حساس تر اززنگ سیاه بوده بقا خود را پس ازیک روز تابش طبیعی نورخورشید درتابستان ازدست میدهند اپیدمی زنگ زرد و توسعه آن بیش ازازهرزنگ دیگری به حساسیت ارقام و شرایط اقلیمی مساعد برای رشد و تکثیرپاتوژن و همچنین علفهای هرزمیزبان وابسته است