طراحی مدل بازآفرینی پایدار بافت های فرسوده در ایران بر مبنای نقشه ی جامع مشارکت بهره وران

بافت های فرسودهی شهری که با انباشت سرمایه گذاری های عظیم نسل های متمادی در اثر زمان تکوین یافته و به فراخور مقتضیات هر دوره چهره عوض می نمود، امروز در رقابت با سایر بافت های شهری متاثر از توسعه تکنولوژیکی، تضعیف شده و قادر به پاسخگویی به نیازهای جدید ساکنان خود نیست. این شرایط در طول زمان، منجر به فراموش شدن تدریجی بافت و عقب ماندگی بیشتر آن شده است. پژوهش حاضر نشان می دهد که مواجهه با این مسئله، با توجه به تغییر مداوم نیاز های جامعه در طول زمان، نیازمند رویکردی پایدار خواهد بود. بر این اساس، این پژوهش به منظور معاصرسازی بافت های مذکور، مدلی بر مبنای اولویت دهی به آرمان های جامعهی محلی و تحقق آن از طریق ظرفیت سازی، توانمندسازی و ایجاد جریان آزاد اطلاعاتی تدوین نمود. این مدل که متکی به رویکرد نظری بازآفرینی پایدار شهری است، می تواند فرآیندی برای مشارکت واقعی شهروندان در بازآفرینی فضاهای با ارزش شهری باشد. این فرآیند با شناسایی و دسته بندی کلیه بهرهوران و ترسیم نقشه جامع مشارکتی برای اجماع بین آن ها، همزمان به تحقق جامعهی فعال می انجامد که برای مواجهه با سایر مسائل بافت های شهری نیز راه گشا خواهد بود. پیروی از این فرآیند، میراث گذشته را از شرایط کنونی خارج و آن را به دستاوردی برای حال و ثروتی برای آینده مبدل می کند.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی پایدار ، بافت ، مشارکت ، گفتگو ، بهره وران