پایداری اجتماعی در محله مسکونی : مطالعه موردی محله قصرالدشت شیراز

انسان قرن 17 علی رغم تمامی پیشرفتهای عصر حاضر، روز به روز تنها و تنهاتر شده را » در اجتماع بودن « و معنای که جزیی از نیازهای ذاتی اوست از یاد برده است. رابطه اجتماعی در فضا و زمان اتفاق می افتد. مجاورت می تواند علت شروع رابطه اجتماعی باشد اما شرط کافی آن نیست. ساختار فیزیکی و تقسیمات عملکردی فضا ممکن است گشاینده و یا محدود کننده فرصت ها برای ارتباط باشد . این پژوهش با استفاده از اصول معماری پایدار اجتماعی که همان وجود امنیت، تعاملات اجتماعی، نفوذپذیری و درهم تنیدگی معماری و کاربری ها می باشد، نتایج پیمایش در محله امام زاده قصر الدشت شیراز و انجام مصاحبه های حضوری با رویکرد پایداری اجتماعی تهیه شده است. روش تحقیق مبتنی بر مطالعات نظری و میدانی، مقایسه نمونه های مشابه و جمع آوری اطلاعات وضع موجود سایت مورد نظر می باشد. در تحقیق حاضر برخی عناصری که در شکل گیری یک اجتماع پایدار محله ای موثر هستند مورد بررسی قرار گرفت که عواملی چون: امامزاده محمد، مسجد، کاربری های موجود و باغات قصرالدشت یافت شد و چگونگی تأثیر آن ها بر طراحی فضاهای مسکونی و روابط اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته و راه حل های طراحی در جهت نیل به یک اجتماع پایدار محله ای ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

اجتماع ، پایداری اجتماعی ، محله مسکونی ، مردم ، شیراز