بررسی کیفیت و احیاء سیلابهای شهری در شهر شیراز

سیلاب شهری بعنوان یکی از منابع آب قابل احیا و با ارزش در بسیاری از نقاط خشک و نیمه خشک جهان مطرح می باشد[1]. در این مقاله به بررسی کیفیت سیلاب شهری و امکان احیاء آن در قسمتهای مختلف شهر شیراز پرداخته شده است. در شهر شیراز عمده سیلاب شهری توسط کانالهای منتهی به رودخانه خشک جمع آوری و بدون هیچگونه تصفیه و احیاء به دریاچه مهارلو انتقال می یابد. کیفیت سیلاب از اولین دقایق ایجاد رواناب در سه زیرحوزه شهری بزرگ، متوسط و کوچک با کاربریهای متفاوت، مطالعه شده است. یک ایستگاه در پایین دست، نزدیک به انتهای حوزه شهری رودخانه خشک با حوزه ای به نسبت بزرگ، ایستگاه بعدی در وسط شهر جاییکه قسمت عمده سیلاب حاصل از خیابان می باشد و سومین ایستگاه در محدوده غرب شهر یک حوزه به نسبت کوچک که بیشتر آن مسکونی می باشد، در نظرگرفته شد. نتایج تحقیق نشان داد که بسیاری از آلودگیهای سیلاب جذب موادمعلق موجود می گردند و غلظت موادمعلق در سیلاب این مناطق از حد مجاز تخلیه به منابع آبی بیشتر می باشد درعین حال امکان احیاء سیلاب شهری در مناطق با کاربری مسکونی، با جداسازی شستشوی اولیه و حذف آلودگیهای آن از جمله مواد معلق و فلزات سنگین جذب شده به آنها وجود دارد. بیشترین فلز موجود در سیلابهای قابل احیای شهر شیراز فلز آهن است که غلظت آن در محدوده 6/9-1/0 میلیگرم در لیتر با حداکثر مقدار محلول مشاهده شده 4/4 میلی گرم در لیتر می باشد. بعد از آهن، فلز روی دارای بالاترین غلظت با محدوده تغییرات 7/2-001/0 میلیگرم در لیتر می باشد.

کلیدواژه ها:

سیلاب شهری ، احیا ، شستشوی اولیه ، مواد معلق ، فلزات سنگین ، رودخانه خشک شیراز