نشانه شناسی داستان سیاوش از اسطوره تا نمایش

اسطوره تاریخی میباشد که شکل داستان به خود گرفته است. این داستان تاریخی پویا گاه به وسیله ی نمایش راه ورود خود را به بطن زندگی بشر جستجو می کند. فرهنگ ایران زمین نیز زایای این گونه داستان ها بوده است. از منابع غنی پرورنده آن میتوان به شاهنامه اشاره کرد. یکی از شخصیت های اسطوره ای در شاهنامه سیاوش است. داستان این شخصیت سرانجامی تراژیک دارد. این اسطوره که از مضامین عاشقانه ،غم انگیز و بار سنگین عاطفی برخوردار است،از دوران باستان تا کنون به عنوان نمادی بزرگ در فرهنگ ایرانیان بر جا مانده زیرا او مظهر کمال جسم و پاکی روح بوده. این سرانجام معصومانه در هنر و ادب ایران بازتاب هایی داشته است. یکی از دستاویز های ایرانیان برای ادای محبت و دین به این شخصیت اسطوره ای نمایش شبیه خوانی است که به نظر میرسد گونه ای نمادین از بازتاب تراژدی در فرهنگ ایرانی باشد. از طرفی اسطوره به مثابه نظام نشانه شناختی قلمداد میشودکه دارای واحد های خاص خود است.این واحد ها نشانه ها هستند.بنا به تعریف سوسور با همنشینی نشانه ها در کنار یک دیگر نظام نشانه ها شکل و معنا پیدا می کند.جانشینی و همنشینی نشانه ها در دو متن داستانی ونمایشی دستخوش تغییراتی می شود. از این رو در مقاله ی حاضر بر آنیم تا تحلیل نشانه شناختی ساختگرایانه بر متن اسطوره داشته باشیم. بدان معنا که در چهار چوب نشانه شناسی سوسور به باز شناسی نشانه های متن این اسطوره بعد و قبل از ورود آن به هنر نمایش در قالب شبیه خوانی بپردازیم.

کلیدواژه های نشانه شناسی داستان سیاوش از اسطوره تا نمایش:

اسطوره ، سیاوش ، نشانه ، شبیه خوانی ، سوسور