تطبیق نقش آتش در روایات سیاوش، سیتا و ابراهیم(ع)

هدف پژوهش حاضر، تحلیل و تطبیق نقش آتش در روایت ایرانی- اساطیری سیاوش با اسطوره سیتا در داستان رامایانای هندی و سپس روایت در آتش افتادن حضرت ابراهیم(ع) به عنوان یک نگره اسلامی است. پژوهشگر تلاش دارد تا با تبیین درون شناسی بن مایه های فرهنگی آتش، ردپای این تفکر را در اسطوره ایرانی و سپس هندی پی گرفته و با بررسی جایگاه حضرت ابراهیم (ع) در ادیان ابراهیمی، تغییر ماهیت آتش و گلستان شدن آن بر حضرت را تحلیل کند. سپس به بن مایه های فرهنگی پنهان در هر سه روایت پرداخته و در نهایت، نکات اشتراک اسطوره ای در روایت سیاوش با سیتا را از یک سو و مشترکات فرهنگی سیاوش با ابراهیم (ع) و سیتا با ابراهیم (ع) را نیز بیان دارد. نتیجه آن که هر سه روایت، عنصر آتش با مضمونی بکار رفته است که بیان کننده آیین اساطیری ور یا همان داوری ایزدی است و به همین جهت می توان در آنها تأثیرات عمیق بینش اساطیری به عنصر آتش را بازشناخت.

کلیدواژه ها:

سیاوش ، سیتا ، ابراهیم (ع) ، تطبیق اسطوره ، درون شناسی روایت ، ور