بررسی تاثیر درونگرایی و برونگرایی ایرانی اسلامی مسکن معاصر برویژگیهای رفتاری ساکنان آنها

آنچه که امروزه در تمامی جوامع بشری به عنوان وجه مشترک بین افراد مشاهده میشود نیاز به حس مکان است. حسی که گویای هویت و حد و مرز مشخص است. معمولا افراد یک اجتماع، حس تعلق به محیط را از طریق گروههای اجتماعی که در آن قرار دارند کسب میکنند. الگوی فضایی امروزه خانههای معاصر بر خلاف خانههای سنتی که نهایت دقت به باطن و معنویت در آنها وجود داشت رو به ظاهر و نماسازی پیش میرود. آپارتمان نشینی ضمن کنترل جمعیت و تامین نیاز مسکن مستقل و مجزا برای اقشار مختلف جامعه و افزایش نسبی امنیت، مضرات خاص خود را نیز در پی دارد. مروزه آنچه به خانه و دیوارهایش اهمیت میبخشد حفاظت از اموال و داراییهای مادی است نه روابط اجتماعی و معنوی ساکنان خانه. روند طراحی آپارتمانهای امروزی به سمت فردی شدن خانه و درونگرا شدن افراد ساکن تاکید دارد. انسانها در خانههایی زندگی میکنند که بیتوجه به نیازهایشان و نحوه طراحی و ساخت آن مشکلاتی از قبیل کاهش احساس تعلق، آرامش و بروز مشکلات عاطفی و خانوادگی را به ارمغان داشته است. افراد هرچند به هم نزدیکاند اما ازلحاظ اجتماعی فاصله زیادی دارند. حال با توجه به نیازهای روحی انسان معاصر و در عین حال احترام به گذشته و سنتها آیا میتوان مسکن معاصر را با توجه به حفظ حریمهای خصوصی و ارتقا روابط همسایگی براساس سنتهای معماری ایرانیاسلامی طراحی کرد؟ روش این پژوهش مبتنی بر مطالعه تطبیقی به روش ارزیابی پس از اسکان(POE) میباشد، که رویکردی تحلیلی و توصیفی دارد. در بخش پایانی مقاله شکل گیری سازماندهی فضا در مسکن به گونهای پیشنهاد شده است تا ضمن برطرف ساختن نیازهای امروز انسان معاصر، روحی از هویت اسلامی و فرهنگ اصیل ایرانی در زمینه معماری و احترام به سنتها در آن نقش بندد و طراحی بر اساس معرفت انجام شود نه به عقیده شخصی

کلیدواژه ها:

درونگرایی ، سنت ، انسان معاصر ، معماری معاصر ، هویت اسلامی