بررسی نقش گودالباغچهها در معماری پایدار

معماری پایدار یکی از مسائل مهم دوران معاصر است که در پی افزایش مصرف سوختهای فسیلی و آلودگی محیطزیست به عنوان یکی از مهمترین تدابیر در معماری امروز مطرح شده است. معماری سنتی ایران از گذشتههای دور نقش مهمی در پایدارسازی بناها داشته و پاسخگوی نیازهای انسان در هر اقلیم به خصوص اقلیم گرم وخشک بوده است. گودالباغچه از جمله تدابیر معماران در جهت افزایش میزان آسایش انسان در اقلیم گرم و خشک بوده و تعامل و پویایی را در محیطزیست انسان برقرار میکرده است. مقاله حاضر به نقش گودال باغچه درمعماری سنتی کویر و همگرایی آن با اصول پایداری پرداخته است. روش تحقیق، توصیفی- تاریخی با مطالعه کتابخانهای است. جامعه تحقیق، معماری سنتی کویر و اقلیم گرم و خشک میباشد. ابزار جمعآوری اطلاعات، منابع مکتوب، اسناد، نقشهها و مشاهدات عینی بوده است وروش تجزیه تحلیل دادهها، تحلیل محتوا میباشد. در این مقاله اصول معماری پایدار با توجه به خصوصیات گودالباغچهها، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل، حاکی از آن است که گودالباغچه به عنوان نمونهای از معماری پایدار و تمهیدی برای استفاده از انرژیهای طبیعی بوده که با سازگاری با ساختگاه خود، در برآوردن نیازهای روحی و جسمی و ایجاد آرامش و آسایش برای ساکنین در بناهای اقلیم گرم و خشک تاثیرگذار بوده است

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، گودالباغچه ، اصول پایداری ، معماری سنتی