نقش فضای باز در ارتقاء تعاملات اجتماعی ساکنین مجموعه های مسکونی

تحولات تکنولوژیک,گرایش های اقتصادی و دیدگاه های زیبایی شناسی سبب شده است که به منظر شهری , فضای باز عمومی و روابطاجتماعی بین شهروندان و به ویژه تاثیر کیفیت این فضاها در سلامتی ساکنان توجه کمتری شود این وضعیت موجب شده شهرها , مراکز محلات,واحدهای همسایگی و مجتمع های مسکونی به سرچشمه بروز ناراحتی های جسمی و روانی برای ساکنان آنها تبدیل گردد.تحقیق حاضر با تمرکز بر عناصر تشکیل دهنده فضاهای عمومی باز و تاثیر آن بر روابط بین شهروندان پایه ریزی شده تا رابطه زندگی سالمرا با کیفیت فضاهای باز و واحدهای همسایگی بررسی نماید.فضاهای مسکونی, معماری داخلی و بیرونی آنها در برگیرنده عمر انسان هاست که اکثر اوقات در این محیط ها سپری می گردند. بر اساسقانون تاثیرپذیری فضاهای باز و بسته بین ساختمان های مسکونی با هم دیگر مرتبط اند.محدودیت های موجود در شهرها باعث گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط در معماری شده است. فضای بازمسکونی علاوه بر تامین نور و تهویه فضاهای داخلی به عنوان مکانی برای تعاملات اجتماعی است امروزه با توجه به محدودیت فضای داخلی وسابقه ی سنتی حضور حیاط در ایران فضای باز مجالی برای گسترش عملکرد فضای داخلی و رابطه ی آن با فضای بیرونی است بنابراین باز نگری وشناخت وضع موجود فضای باز زمینه ساز طراحی آگاهانه تر فضاهای باز مسکونی در آینده است.هدف از این پژوهش شناخت فضای باز مجتمع های مسکونی و نقش آن در ارتقای تعاملات اجتماعی ساکنین به جهت تاکید بر فضاهایمابین ساختمان هاست یکی از رسالت های طراحان و معماران خلق رابطه ای متناسب بین انسان ها و کالبد اطرافشان است برای نیل به این هدفخالقان فضا باید درک صحیحی از رفتار انسان در محیط های متفاوت داشته باشند تا پیوند انسان و مکان را قوی تر سازند.

کلیدواژه ها:

تعاملات اجتماعی ، فضای باز ، روابط اجتماعی ، فضاهای مابین