بررسی نقش نماد در هویت بخشی به هنر معماری ایرانی- اسلامی

هنر اسلامی، هنری گسترده است که با توجه به شکلگیری آن در مناطق مختلف، دارای تمایزاتی که ناشی از تاریخ، آداب ورسوم و فرهنگ آن مناطق است میباشد، اما دارای اشتراکاتی در اصل خویش است که با کمک آن هویت واحدی را می توان در تمامی هنرهای اسلامی یافت. هنری است سرشار از معنا و حکمت الهی و برای آنکه بتوان مفهوم الهی و باطنی آن را آنچنان که شایسته است به عموم مردم شناساند و ارتباط عمیقی بین جامعه و این نوع خاص هنر ایجاد کرد باید آن را به عالم واقع و حتی الامکان با معنایی قابل درک برای عموم، ارجاع داد. برای دستیابی به این امر گاهی نیاز می شود که از عناصر به کار گرفته شده در هنر گذشته ایران استفاده نمود. نمادها در طول تاریخ با داشتن معنایی ورای صورت ظاهری خود و بر اساس باورهای جامعه و تاثیرات فرهنگی آن زمان، در شکل گیری هنر و معنا بخشیدن به آن نقش به سزایی دارند که البته پیش زمینه جامعه مذکور در دادن ویژگیهای معنوی به نمادها و به کارگیری آنها در دوران مختلف تاریخ تاثیر گذارند. هنرایرانی– اسلامی با توجه به تمامی این مسائل نمادها را با جهان بینی توحیدی باز میشناسد و میپروراند تا بتواند با استفاده از معنای باطنی نمادها و تاثیر گذاری آنها به یک هم آوایی بین هنر ایرانی و هنر اسلامی دست یابد و این هم آوایی چیزی نیست مگر هویت موجود در هنر ایرانی- اسلامی. در این پژوهش سعی داریم معماری که زیر شاخه ایی از هنر است را با مطالعه و استناد به بخشی از منابع گسترده ایی که در باب هنر معماری ایرانی-اسلامی و جود دارد مورد بررسی قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

نماد ، نقش نماد ، هویت بخشی ، هنر معماری ایرانی- اسلامی