طراحی معماری و توسعه حرم امامزاده سید محمدآقا کججانی تبریزبر مبنای دیدگاه های اسلامی
محل انتشار: همایش ملی معماری و شهرسازی ایرانی اسلامی
سال انتشار: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 683
متن کامل این مقاله منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل مقاله (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
NCIIAU01_163
تاریخ نمایه سازی: 14 مرداد 1394
چکیده مقاله:
زیارت بقاع متبرکه، از دیر زمان جزء فرهنگ ما بوده است. مردم همواره با ایمان و اعتقادی که به خدا و پیامبر (ص) وائمه اطهار ( علیهم السلام ) دارند، جهت صفای روح خود به زیارت ائمه و نوادگان آنان می روند و سفره دل به رویشان می گشایند. این بناها همواره دارای رونق بوده است و در طول زمان ها و ادوار مختلف توسط گروهها و حکومتها تجدید، مرمت و یا توسعه یافته اند و در آنها امکانات مختلف از قبیل مراکز تفریحی، مراکز آموزشی چون حوزه علمیه و کتابخانه و مراکز بهداشتی درمانی مانند دارالشفاء در جوار آنها شکل می گرفتند و مورد استفاده عموم قرار می گرفته است. بقعه خواجه سید محمد کججانی یکی از مشهورترین و پررونق ترین بناهای آرامگاهی شهرستان تبریز در روستای کججان (کرجان)، در 15 کیلومتری جنوب شرقی شهر تبریز واقع شده است محدوده زیارتگاه در سال های اخیر گسترش یافته است، اعتقاد و مراجعه مردم منطقه بویژه شهر تبریز به این مکان، در امر توسعه آن تاثیر زیادی داشته است با طرح ساماندهی و توسعه حرم امام زاده سید محمد کججانی کیفیت فضاهای مجموعه فعلی ارتقا خواهد یافت. چراکه مجموعه فعلی دچار اغتشاشات فضایی شدید گردیده است و لذا از طریق حفظ ارزشهای مذهبی اجتماعی بنای کنونی؛ به نظمی هدفمند میرسیم که امکان توسعه های آتی آن با ایجاد فضاهای زنده و پویا را فراهم نماید و در نهایت تبدیل به الگویی نوین جهت احداث سایر پروژه های زیارتی منطقه شود این امر موجب ارتقای سطح آگاهی مردم و بخصوص جوانان میگردد و عامل مهمی در تصویرسازی درست دینی - علمی از اماکن قدسی و زیارتی تشیع میباشد. در این تحقیق ازمبانی نظری فضاهای قدسی و مفاهیم هندسه سنتی اسلامی ایرانی بهره گرفته شده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
نجف عبداللهیان
دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، گروه معماری، تبریز، ایران
حسن ستاری ساربانقلی
استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، گروه معماری، تبریز، ایران