بررسی مدلهای فراکتالی در روستای تاریخی ابیانه

در این مقاله بر اساس پیوند بخشیدن معماری و علوم ریاضیات که از گرایشات نوین معماری معاصر است نشان می دهد شهر بومی مطابق همان قوانین سازماندهی شده است که در یک ارگانیسم بیولوژیکی مشاهده می شود . شناخت این ارگانیسم با استفاده از هندسه فراکتال که شاخه ای از علم ریاضیات است امکان پذیر می باشد و این هندسه الگوهای غنی و پیش بینی نشده از ساختار آنها به ما می دهد . این علم جدید از شناخت فرم که در چند سال اخیر ظهور یافته است ، معماری بومی ایران مورد بررسی قرار داده می شود . اجزاء فراکتالی را در معماری بومی که بر پایه هندسه اقلیدسی بنا گشته اند می توان در دو مرحله تجزیه و تحلیل کرد . مرحله اول در مقیاس بزرگ که بافت و فضاهای عمومی را شامل می شود و مرحله دوم در مقیاس کوچکتر، بیشتر به ساختمانهای خاص می پردازد . در این مقاله برای یافتن الگوهای فراکتالی در معماری بومی با واحد تحلیلی روستای ابیانه، مفاهیمی همچون درک بصری از آرایش فراکتالی ، سطح مشترک فراکتالی، تاثیر پذیری از محیط (مصالح، منظر و بافت )و همسانسازی فراکتالی و محاسبه بعد جعبه ای و معماری (روشی برای محاسبه بعد فراکتالی بافت )، تغییر مکان نقطه وسط (تبدیل کردن هندسه فراکتالی معابر نامنظم به هندسه اقلیدسی و قابل اندازه گیری ) و مورد بررسی قرار گرفته است . هدف مقاله این است که یک معماری «با طبیعیت فراکتال» را نشان دهیم و چگونه «ابزارهای فراکتال » می توانند در برخورد با اشیاء معین استفاده شوند و اینکه با چنین رویکردی ، چه نوع اطلاعاتی می تواند جمع آوری شود .

کلیدواژه ها:

هندسه فراکتال ، آرایش فراکتال ، بافت سنتی