رشوه از منظر آیاتت ، روایات و قوانین نظام اسلامی

جرم ارتشاء از جرایمی است که واجد جنبه عمومی بوده و غیر قابل گذشت می باشد ، یعنی با گذشت شاکی خصوصی هم جریان تعقیب متوقف نمی شود . در گذشته احکام ناظر بر دو جرم رشاء (دادن رشوه) و ارتشاء (گرفتن رشوه) در مواد 139 تا 147 قانون مجازات عمومی و ماده واحده مصوب سال 1308 شمسی پیش بینی شده بود. در سال 1362، این قانون از سوی مجلس شورای اسلامی (کمیسیون قضایی ) مورد تجدید نظر قرار گرفت. قانون مصوب سال 1362، نیز با تصویب قانون دیگری، مورد تجدید نظر قرار گرفت . در قانون اخیر که در تاریخ 18 دی 1367 به تصویب رسید، مجازاتها شدیدتر شد و شمول قانون نیز از کارمندان دلوتی و فضایی و شهریداری ها و ... فراتر رفت و نیروهای نظامی و غیره را نیز در بر گرفت و به این ترتیب ، علاوه بر تشدید مجازات جرمهای رشاء و ارتشاء قلمروه شوملو قانون مشترک نیز گستره بیشتری یافت . در درین مبین اسلامی نیز رشوه دهنده و رشوه گیرنده به شدت محکوم و مستحق آتش معرفی شده و پولی که از این راه تحصیل می شود ، حرام و نارواست . این مقاله نخست به بررسی معنای لغوی رشوه وسپس به بیان ابعاد مختلف رشوه و مجازات آن از دیدگاه فقها قانون مجازات اسلامی پرداخته و در نهایت راهکارهای کارآمدی را برای رشوه ارائه می نماید .

کلیدواژه ها:

جرایم ، رشوه ، مخل نظم ، دیدگاه ، بی اعتمادی