نقش مدیریت مناطق حفاظت شده در پایداری محیط زیست

مدیریت مشارکتی در مناطق حفاظت شده از منابع طبیعی ، به طور کلی ، شامل مدیریت دو یا چند شریک است. این رویکرد به سرعت در حال گسترش و در حال تحول بوده و مقبولیت آن در بین دولتها و جامعه مدنی بسرعت در حال رشد است. رویکرد مشارکتی در بسیاری از شرایط قوی تر از رویکرد مدیریت واحد است. مدیریت مشارکتی در مناطق حفاظت شده به طور معمول به معنای مشارکت سازمان های دولتی با بخشهای دیگری از جامعه که اغلب مردمان بومی یا جوامع محلی آن منطقه هستند تعبیر میشود در حالیکه در بسیاری از مواقع طرف دوم سازمان های غیر دولتی و یا بخش خصوصی میباشد . هدف این تحقیق بررس نقش مدیریت مناطق حفاطت شده در پایداری محیط زیست می باشد، مدیریت مشارکتی در مناطق حفاظت شده یا مخفف آن (COMP) نوعی مدیریت است که در آن قدرت تصمیم گیری مشترک بین سازمان های دولتی و شرکای دیگر شامل: مردم بومی، جوامع محلی و مؤسسات بخش خصوصی است، تقسیم شده باشد. طیف گسترده ای از ترتیبات مدیریت مشارکتی در مناطق حفاظت شده در سراسر جهان به دلیل تفسیرهای متفاوت از مدیریت مشترک میباشد. این تعریفها از مشارکتی شامل یک شریک غالب وشرکای دیگر که تنها در مشاوره های خاص و یا تنها در تقسیم سود مشارکت دارند تا مشارکتهایی که در آن همه اعضا به یک اندازه در تصمیم گیری و پیاده سازی آن شریک میباشند. معمولا، اما نه لزوما، مدیریت مشارکتی در مناطق حفاظت شده شامل مشارکت در ارائه طرح و یا مذاکره برای یک طرح موجود که مربوط به حفظ مناطق حفاظت شده تا به دست گرفتن مسئولیت حفاظت و اجرایی کردن آن و به اشتراک گذاری منافع و هزینه ها و مشارکت در ساختار اصلی میباشد. پیشنهاد می شود که مدیران مناطق حفاظت شده برای رسیدن به موفقیت بیشتر در همکاری با جوامع محلی باید این حقیقت را مد نظر داشته باشند که میبایست به آنها اعتماد داشته باشند و وجود صداقت و اعتماد در بین مدیران و افراد این جوامع کلید اساسی در موفقیت حفاظت بشمار می آید. باید این دو قشر تا سر حد امکان به تقریب نظرات خود به یکدیگر برای حصول منافع مشترک بپردازند.

کلیدواژه ها:

مدیریت حفاطتی ، محیط زیست ، سازمان های دولتی ، نهاد های مردمی