ضرورت تنظیم نسبت کربن به نیتروژن در سیستم پرورشی بیوفلوک

نیتروژن در سیستم بیوفلوک بصورت ازت مولکولی، آمونیاک، آمونیوم، نیتریت، نیترات و نیتروژن آلی وجود دارد. مشکل بزرگ در این سیستم نیتروژن غیر آلی آمونیاک و نیتریت می باشد که سمی هستند. ماکزیمم غلظت مناسب آمونیاک برای میگو 02 میلی گرم در لیتر می باشد. بطور طبیعی به مقدار کافی نیتروژن در استخرها برای تولید سلول جدید وجود دارد.مواد پروتئینی فقیر و غنی از کربن مثل سلولز، نشاسته بصورت آرد و ملاس به سیستم بیوفلوک اضافه می شود که باکتریها، کربوهیدرات و نیتروژن را بعنوان سوبسترا از آب می گیرند و پروتئین میکروبی تولید می کنند. مطالعات نشان داده که باکتریها می توانند مقدار زیادی پروتئین 62 تا 622 کیلوگرم در هکتار در هر روز برای پرورش میگو و تیلاپیا تولید کنند. نسبت کربن به نیتروژن بالابرای تضمین رشدبهینه باکتریهای هتروتروفموردنیاز است، ازاین انرژیبرای نگهداری تنفس، تغذیه، حرکت،هضم، و غیره و همچنینبرای رشدوتولید سلول هایجدید استفاده می شود. منابع کربنمورد استفاده در سیستم بیوفلوکاغلب منابعارزانازکربوهیدرات هامانندملاس،گلیسرولو بلغورهای گیاهی گندم، ذرت،برنج قبل از ذخیره سازی فرای یا پست لارو ودرطولمرحله رشد بکارگیری می شوند که با هدفحفظ نسبت بالای کربن ۱۵ یا 02 به نیتروژن ۱و برای کنترلپیک ترکیباتنیتروژنمی باشد. همچنین، مخلوطی از بلغورهای گیاهی به صورت غذای پلت در استخرهااستفاده می شوند یا جیره های با پروتئین پایین حاوی نسبت کربن به نیتروژن بالا استفادهمی گردند.منبع کربن بهعنوانیک بستر برایسیستمهای عاملبیوفلوکوتولیدسلولهایپروتئین میکروبیعملمیکند. مطالعات نشان داده که اضافه کردن مواد کربنی منجر به کاهش قابل توجهی در تجمع آمونیاک در مخازن می شود و میزان مطلوب نسبت کربن به نیتروژن در غذا و مواد کربنی اضافه شده را بین ۱۵ تا 0۵ در نظر گرفتند. اضافه کردن کربوهیدرات به سیستم های بدون تبادل آبی برای پرورش متراکم میگوی L. vannamei بطور قابل توجهی کیفیت آب، فعالیت های باکتریایی، رشد زئوپلانکتونها را بهبود می دهد و در نتیجه باعث عملکرد بهتر رشد می شود.

کلیدواژه ها:

نسبت ، کربن ، نیتروژن ، سیستم بیوفلوک