جایگاه مصالح طبیعی در معماری با تکیه بر پایداری محیط زیست

از ابتدای تاریخ تا زمان حاضر همیشه طبیعت محور ذهن انسان بوده است، می توان گفت طبیعت یعنی هرآنچه بیرون از ذهن انسان است. طبیعت انسان که همان سرشت اوست می تواند همان خواسته هایش باشد. طبیعت همه جا هست. طبیعت تأثیر گذار است و در عین حال می توان ردپای آن را در شهر جستجوکرد. معماری بومی ایران نمایان گر آداب و رسوم، احساسات، اندیشه و جوهره مردم یک سرزمین نسبت به طبیعت و محیط زندگی است که در جهت برآوردن نیازهای انسانی حاصل می شود. این معماری از محیط و بستر خود برخاسته و با آن در می آمیزد. ساکنان ایران زمین از دیرباز برای تعدیل شرایط محیطی راه سازش با طبیعت را برگزیده اند. آثار این رویکرد در مناطق مختلف ایران متناسب با اقلیم، نمودهای گوناگونی یافته است اما تاریخ معاصر ایران بنابه دلایلی، با انقطاع فرهنگی و گسست از تجارب تاریخی و نیز اصول بی زمان موجود در سنتهای ارزشمند فرهنگ خودی، مواجه است و این گسست از سنت، آسیبهای جدی به جامعه معاصر ایرانی وارد کرده است. از بین رفتن سنت معماری بومی به صورت کالبدی موجب حذف برخی از کارکردهای آن در معماری معاصر شده است. لذا بازیابی این کارکردها یک مسئله اساسی به شمار می رود. و کشف پتانسیل های نهفته در معماری طبیعت گرا می تواند باعث تسریع در حل مسائل و ابهامات معماری عصر حاضر گردد. روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت توصیفی و از نوع گذشته نگر بوده است که در این راستاف چهارچوب نظری تحقیق با مطالعه بر روی اسناد و مدارک کتابخانه ای و بررسی نمونه ها، مشخص شده و نتایج حاصل از بررسی ها بیانگر آن است که در معماری آینده گرایش به طبیعت با اشتیاق فراوان یافت می شود.

کلیدواژه ها:

مصالح ساختمانی ، معماری پایدار ، محیط زیست ، انرژی ، فضای معماری