تحلیلی بر الگوی گسترش فیزیکی شهر لالجین با بهره گیری از مدل آنتروپی شانون

به رغم اینکه مفهوم راهبردهای توسعه ی شهری حدود دو دهه است که وارد ادبیات مدیریت شهری شدهف اما رویکرد غالب توسعه در سیستم های مدیریت شهری در کشور ما به گونه ای است که تنها در حد هدایت و راهبری طرح های هادی یا جامع شهری، تغییرات کاربری و گسترش سرمایه های فیزیکی محدود مانده است، به طوری که شهرها به شکلی بی برنامه رشد نموده و محدوده های شهری در مدت کوتاهی به چندین برابر وسعت اولیه ی خود رسیده اند، این معضل به الگوی گسترش افقی معروف گردیده و منشاء بسیاری از مشکلات در شهرهای کشورهای درحال توسعه شده است، لذا بررسی الگوی گسترش شهرها یکی از مسائلی است که می تواند استراتژی توسعه را در افق دوردست جهت توانمند سازی مدیریت شهری فراهم سازد. از آنجایی که شهر لالجین نیز در طول سال های اخیر از این معضل جان سالم به در نبرده است، محقق در این پژوهش با بهره گیری از مدل آنتروپی شانون به تحلیل الگوی گسترش فیزیکی این شهر پرداخته است. روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی و به صورت مطالعه ی اسنادی- کتابخانه ای بوده و جهت بررسی بیشتر به مشاهده ی مستقیم و غیر مستقیم، پرداخته شده و هدف نهایی آن ارائه ی راهکارهایی جهت جلوگیری از رشد افقی یا پراکندگی شهر در راستای توسعه ی پایدار شهر می باشد. نتایج نشان می دهد که شهر لالجین در طی دهه های گذشته (90-1375) به صورت پراکنده رشد نموده و منجر به پدیده ی گسترش افقی یا پراکندگی شهری شده است، بر این اساس باید از الگوی گسترش متمرکز درون بافتی (توسعه ی درون زا) و در عین حال الگوی پیوسته ی قطاعی با توسعه ی سیستم شبکه ی ارتباطی متقاطع و مورب بهره گرفت تا توسعه ی فیزیکی شهر یک روند معقولانه تری را طی نماید.

کلیدواژه ها:

گسترش فیزیکی ، توسعه افقی ، مدل آنتروپی شانون ، توسعه درون زا ، شهر لالجین