نگاهی به ساماندهی گردشگری درتفرجگاه های پیرامون شهری و ارائه راهکارهایی جهت توسعه پایدار

ساماندهی گردشگری در یک منطقه شامل شناخت وضع موجود در ابعاد کمبودها و نواقص است .تفرجگاه های پیرامون کلانشهرها که بطور خودجوش توسط مردم و خارج از هدایت رسمی از سوی برنامه ریزان و دولت به عنوان مکانی برای گذران اوقاتفراغت در نظر گرفته می شود،وقتی که حجم بازدیدکنندگان و کنش گری در آن مکان افزایش می یابد نیازمند ساماندهی ازسوی مسئولان محلی و فرامحلی است.در صورت عدم ساماندهی این نوع مناطق، نه تنها پایداری محیط با خطر مواجه میشود،بلکه امنیت اجتماعی مکان مربوط دچار چالش می شود. نتایج بررسی تحقیقات نشان می دهد سیاست های گردشگری درهر یک از برنامه های توسعه از خلاء الگوی سیاستگذاری معین به خصوص فقدان توجه به شاخص های بنیادین سیاستگذاریهمچون تمرکز و انسجام در اهداف،دیدگاه نظام مند و یکپارچه در میان سیاستگذاران،میزان عمل پذیری سیاست هاو نظامپاسخگویی و ارزیابی عملکرد موثر برخوردار بوده است.توسعه گردشگری متضمن توجه به ابعاد توسعه در تمامی سطوحفردی،سازمانی و ملی است و پایداری آن در گروی استفاده از منابع ،هدایت سرمایه گذاری ها،سمت گیری،پیشرفت فن آوری وتغییر ساختاری و نهادی است که با نیازهای حال و آینده بشر سازگار باشد. تغییر نگرش مسئولان و شهروندان نسبت به جذبگردشگران شهری، ارائه رفتارهای مناسب با این میهمانان، کنترل معضلات و مشکلات گردشگران، توجه به پروسه فرایند ارائهاطلاعات مورد نیاز به گردشگر و.. می تواند جزءمهمترین عوامل توسعه پایدار راهکارهای گردشگری شهری در ایران از جملهکلانشهرهای گردش پذیر شهری ایران باشد. بر این اساس راهکارها و برنامه هایی را برای توسعه پایدار این صنعت باید ارائه داد .هدف اصلی پژوهش آن است که چگونه می توان ضمن برخورداری از منافع حاصل از گردشگری از میزان اثرات سوء آن کاست ودر راستای پایداری شهر و منطقه بهره مند شد.

کلیدواژه ها:

اوقات فراغت ، برنامه ریزی ، سازماندهی ، گردشگری شهری ، توسعه پایدار