آمایش سرزمین با تلفیق سامانه اطلاعات جغرافیایی (GIS) و برنامه ریزی خطی

یکی از مشکلات بشر در آستانه قرن بیست و یکم بحران های محیط زیستی و تخریب منابع طبیعی است. بهینه سازی کاربریاراضی در حوزه های آبخیز با استفاده از برنامه ریزی خطی و سامانه اطلاعات جغرافیایی و با توجه به دیدگاههای متضاد و منابعمحدود زمین، یکی از روشهای مدیریتی مناسب برای رسیدن به پایداری و نیز تخصیص بهینه اراضی به منظور رسیدن بهبیشترین سود است. مدل برنامه ریزی خطی باتوجه به ماهیت ریاضی آن به خودی خود مکانی نیست، به این معنی که نمیتوان آنرا به صورت مستقیم در سامانه های اطلاعات جغرافیایی به کار برد. هدف از این مقاله ارائه راهکاری جهت به کارگیری روش برنامه-ریزی خطی در فرآیند آمایش سرزمین و مکانی کردن این روش است. با توجه به ماهیت برنامه ریزی خطی، میتوان این روش درکنار سایر روشهای بهینه سازی کاربری اراضی نظیر تخصیص کاربری چندهدفه (MOLA) قرار داد. جهت اجرای این امر باید بعداز اجرای روش تخصیص کاربری چندهدفه، تابع هدف مورد نظر راکه سعی در بیشینه یا کمینه کردن آن در فرآیند آمایشسرزمین است را نوشت. مرحله بعد تعیین محدودیت های است که در حل معادلات تابع هدف باید در نظر گرفته شود. محدودیت هاباتوجه به نوع هدف و منطقه مورد مطالعه متفاوت است. با اجرای مدل برنامه ریزی خطی نتایج حاصل که به صورت تغییر در میزانکاربریها یا تبدیل کاربریها به یک دیگر است را در سامانه اطلاعات جغرافیایی اعمال خواهیم کرد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی خطی ، آمایش سرزمین ، سامانه اطلاعات جغرافیایی ، تخصیص کاربری چندهدفه ، مکانی کردن