واکاوی اثرات اقلیم نواحی بر توسعه پایدار گردشگری

آب و هوا یکی از مهمترین عوامل ژئوفیزیکی است که در الگودهی فضای جغرافیایی و شکل دهی شرایط زیست محیطی مشارکت دارد و نقش مهمی در استقرار یا عدم استقرار سکونتگاه های انسانی ایفا می کند. انسان در واقع، مناطقی را به عنوان سکونتگاه بر می گزیند که بالاترین میزان آسایش اقلیمی را داشته باشد و توریسم به عنوان یکی از مهمترین فعالیت های انسان در این زمینه حرف اول را می زند. بنابراین، اقلیم معیار مهمی در استقرار مرکز گردشگری است، به طوری که مطالعه ویزگی های اقلیمی هر مکان می تواند در تعیین مناطق مورد نیاز برای گونه های خاصی از فعالیت های گردشگری کمک های شایان توجهی به برنامه ریزان و مدیران امر گردشگری نماید. در واقع یک اقلیم مناسب می تواند پاسخ های مثبت گردشگران را در پی داشته باشد و گردشگران نیز برنامه سفر خود را با توجه به شرایط اقلیمی و جوی مقصد مورد نظر برنامه ریزی کنند. در این تحقیق سعی شده است از آب و هوا که به عنوان یکی از توان های محیطی از مهمترین عوامل شکل گیری و تکوین شهرها، روستاها و اکوسیستم ها به شمار می آید، به عنوان پایه ای برای اجرای طرح های توسعه پایدار گردشگری به منظور بهبود وضعیت معیشت انسانی مورد استفاده قرار گیرد. و همچنین بررسی اثرات متقابل گردشگری و آب و هوا و تغییرات آب و هوایی مورد تأکید قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، تغییرات اقلیمی ، برنامه ریزی ، گردشگری ، توسعه پایدار گردشگری