بررسی کاربرد آمایش سرزمین و GIS در ارزیابی توان اکولوژیک حوزه های آبخیز (مطالعه موردی:حوزه آبخیز نوبهار، استان خراسان رضوی)

آمایش سرزمین عبارتست ازتنظیم روابط بین انسان، سرزمین و فعالیت های انسانی برای استفاده مناسب و پایدار از کلیهامکانات انسانی و فضایی سرزمین در جهت بهبود وضعیت مادی و معنوی در طول زمان است؛ این علم در واقع تلفیقی از سهعلم جغرافیا، اقتصاد و جامعه شناسی است و شامل اقدامات سامان دهی و نظام بخشی به فضای طبیعی، اجتماعی، اقتصادی وملی است.حوزه نوبهار از زیر حوزه های آبخیز بجستان از توابع استان خراسان رضوی با مساحتی در حدود 106 کیلومتر مربعمورد بررسی قرار گرفت و در محیط GIS با استفاده از نرم افزار Arc Map نقشه واحدهای زیست محیطی نهایی به دستآمد؛ در فرآیند آمایش سرزمین، 503 اکوسیستم خرد یا واحد زیست محیطی مشخص گردید. برای این اکوسیستمهای خرد نیزارزیابی توان اکولوژیک برای کاربری های کشاورزی دیم و فاریاب، مرتعداری، جنگلداری، توریسم گسترده و متمرکز، باغداری،توسعه شهری صورت گرفت. هدف از این تحقیق ارزیابی توان و تناسب اکولوژیکی حوضه به انواع کاربری های کشاورزی دیم وفاریاب، مرتعداری، جنگلداری، توریسم گسترده و متمرکز، باغداری، توسعه شهری و تعیین میزان تطابق کاربری فعلی (بالفعل)منطقه با کاربری پیشنهادی مدل آمایش (بالقوه) می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی توان اکولوژیکی حزه آبخیز نوبهار بهانواع کاربری ها و تولید نقشه آمایش سرزمین با استفاده از نرم افزار GIS بر طبق مدل اکولوژکی دکتر مخدوم است تا از منابعزمین متناسب با توان آن استفاده شود.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توان اکولوژیک ، GIS ، واحد زیست محیطی