تدابیر پراشتهار میانآکندن بهمثابهی راهبرد توسعهی درونی

برنامهریزی جامع جهت به، نو، و بازسازی زمینههای گذشتهی شهری، با هدف ایجاد وضعیتی سرزنده در فضاهای فراموش شده، ضمن حفاظت از میراث فرهنگی، توسعهی پایدار -بهمعنای مرتفع نمودن اجتیاجات اکنون، در عین تفطن به حاجات پسینیان- را هم بههمراه خواهد داشت. در بسط بافتهای تاریخی، اصل بر وفاداری به شئون پیشین و پایش عناصر هویتساز آن بوده، و مشارکت مردمی و تأثیرگذاری آنها بر تصمیمسازیها هم، امر مهمی بهشمار میرود. دیدگاه حفاظتمحور، هرگونه مداخله را جز نگهداری، ممنوع دانسته، و آنها را موجب تخریب حوزهی دیرین و ارزشهای آن برمینگرد، بهطوری که حتی با احیای عملکردی ابنیهی قدیمی بهمنظور دادن کاربریهای امروزین در تخالف است. درمقابل، نگرش توسعهگرا، کلیت شاکلهی کهن را نامطلوب انگاشته، بهگونهای که بدون توجه به اصول فرهنگی و اجتماعی موجود در ساختار آن، دست به هر اقدامی در راستای سرمایهگذاری و کسب سود بیشتر میزند. بهتعادل رسانیدن دو رویکرد ذیربط، و دستیابی به همکنشی میان آنان، همواره چشمانداز بنیادین مرمت شهری بوده است. سابقهی اتخاذ سیاست لایهگذاری در عرصههای فرسایش یافتهی گذشته، به دههی 1۷۹۱ ، و بهوجود آمدن بحران انرژی برمیگردد؛ چراکه با رکود اقتصادی دولتها، و کاهش اعتبارات مالی گسترش شهری، تفطن به زمینهای بیاستفاده و رهاشدهی درونبافتی، که از امکانات و زیرساختهای تأسیساتی گونهگونی بهرهمندند، اهمیتی بهسزا یافت. ساماندهیاراضی بایر دایر در دامنهی شهر، و افزایش تراکم آنها که از ابعاد معاشرتی، معیشتی، فردی، امنیتی، فرهنگی، و بومشناختی، فایدههای بسیاری را فراهم میآورد، هدفی مطلوب و مطبوع محسوب میگردد، که همکنشی میان نگرشهای فرهنگ و کارکردمدار را هم بهبار مینشاند. میانآکندن بهمنزلهی یکی از راهبردهای درونزایی -از اقسام ترقی عمودی، دربرابر گونهی افقی- با تدابیر متفاوت اجرایی، مشتمل بر، یکپارچگی، نگهداشت نما، پوستهسازی تزئینی، مغایرت، نمایشی و ناپایدار، درجهی صفر، همانندی، ناآشکار، و ترکیبی، مناسبتهایی مییابد؛ که شرحاش بهیاری تحلیل محتوای مطالعات صورتبندی شده، در نوشتار پیش رو حاضر است.

کلیدواژه ها:

دوران پساصنعتی ، سیاستهای گسترش شهری ، توسعهی پایدار ، مدل درونزا ، رویکردهای میانافزایی