سیاستگذاری آلودگی هوا در کشورهای در حال توسعه

این مقاله مسائل و چالشهای پیش روی سیاستگذاری آلودگی هوا در کشورهای در حال توسعه را به عنوان یکی از شاخههای سیاستگذاری عمومی مورد بررسی قرار داده است. سیاستگذاری آلودگی هوا به تفکیک در دو بخش سیاستگذاری منابع ثابت قرار میگیرد که » کنترل دستوری « آلوده کننده و سیاستگذای وسایل نقلیه تشریح شده است. در یک سوی طیف، سیاستهای محدودیتهای سخت دولتی را در بر میگیرد و در سوی دیگر » مکانیسمهای بازار « سیاستهایی قرار گرفته که در آنها دولت از برای کنترل آلودگی هوا استفاده مینماید، در سیاستهای مکانیسمهای بازار، دولت صرفا توانایی این را دارد که اهداف و مقاصد عمومی خاصی را پیشنهاد کرده و این موارد پیشنهادی شامل سیاست مجوز قابل مبادله و رویکردهای مبتنی بر دریافت مالیات در ازای انتشار مواد آلوده کننده میشود. سیاستهای دیگر شامل دریافت هزینه از شرکتها و موسسات در ازای آلوده سازی محیط زیست، سیاستهای یارانهای که به عنوان مشوقهایی در ازای آلوده نکردن هوا پرداخت میشود و سیاست استفاده ازرویکردهای اطلاع رسانی و داوطلبانه کنترل آلودگی است که این سیاست عموما در کشورهای درحال توسعه که فاقد نظامهای نظارتی پیشرفته و زیرساختهای اجرایی مطلوب هستند مورد توجه قرار میگیرد. در سیاستگذاری وسایل نقلیه اقداماتی همچون بهبود کیفیت سوخت، طراحی وسایل نقلیه، کیفیت اتوبوسها، هزینه رانندگی، قیمت سوخت و وسایل نقلیه، قیمت پارکینگ، کرایههای اتوبوسها و.. از جمله مواردی است که بر کاهش آلودگی هوا تاثیر گذار هستند

کلیدواژه ها:

سیاستگذاری ، کنترل دستوری ، مکانیسمهای بازار ، کشورهای در حال توسعه ، آلودگی