اصول طراحی شهری میان افزا در راستای نیل به پایداری شهری

شهر همچون موجودی زنده متشکل از ارگانیزمهایی است که به طور مداوم در حال تغییر و تحول میباشد و بنابراین به مرور زمان دچار تغییر و تحول شده است.یکی از پدیده هایی که تمامی شهرهای امروزی با آن مواجه اند، مسئله زمینه ای قابل توسعه مجدد یا اراضی بازیافتی میباشد که در سطوحی وسیع و به خصوص در نواحی مرکزی شهرها به چشم میخورند. کارخانجات، صنایع متروکه، پادگانها، سطوح اختصاص یافته به خطوط راه آهن و همچنین بافتهای فرسوده مراکز شهرها که با کاهش ارزش نواحی مرکزی شهر به تدریج تخلیه و متروک شده اند از جمله این اراضی هستند. این اراضی همان قدر که تهدیدی جدی برای حیات شهری و توسعه موزون و پایدار آن محسوب میشوند، با رویکردی مناسب قابلیت تبدیل شدن به فرصتی گرانبها برای رشد و توسعه کیفی، پر کردن خلأها و تأمین نیازهای بافت شهری را دارا بوده و درصورت استفاده مجدد قادر خواهند بود تا به عنوان یکی از عناصر اصلی استخوانبندی شهر، نقش مهمی را در ارتقای کیفیت فضاهای همگانی و تجدید ساختار شهری ایفا کنند. این رویکرد مواجهه، رویکرد توسعه میانافزا میباشد که درصدد باز توسعه این اراضی در شهر و قرار دادن آنها در جریان توسعه شهری میباشد. توسعه میان افزای این نواحی میتواند به خلق جوامعی پایدار، مختلط، سرزنده و محلات منسجم و احیای مراکز شهری بیانجامد. در این پژوهش سعی بر آن است که توسعه میانافزا به عنوان یک رویکرد طراحی شهری پایدار، در قالب ابعاد مختلف کیفی طراحی شهری مورد تحلیل قرار گرفته و اصولی جهت این نوع طراحی ارائه گردد. به این منظور به بررسی شاخصه های توسعه میانافزا در شهر پرداخته میشود و در طی آن طراحی شهری پایدار بررسی شده که از بطن مبانی مرتبط با آن به توسعه درونزای شهری اشاره خواهد شد و در نهایت عوامل موثر بر یک توسعه میان افزا و اصول آن ارائه خواهد شد.

کلیدواژه ها:

پایداری ، توسعه میان افزا ، توسعه پایدار شهری ، اصول طراحی