ارائه انگاره های محیطی و مناسب سازی پارک ها ی شهر مشهد برای دسترسی ناتوانان جسمی

چگونگی روابط انسانها با محیط و تاثیر آن در کیفیت احساسی و روانی انسانها ، امروزه یکی از انشعاب های علوم انسانی را پدید آورده است . عدم ارتباط مستقیم انسان ها با فضای آزاد ، سر و کار داشتن با کارهای یکنواخت در محیطهای بسته و غیره ، انسان را در مقابل بیماریها از جمله روانی ناتوان میگرداند . ایجاد بسترهای فضایی و کالبدی مناسب جهت استفاده همه اقشار جامعه از خدمات و امکانات عمومی ، به منظور تحرک و جابه جایی بهتر و دسترسی آسانتر ، از ملزومات رشد و توسعه جوامع در سطح شهر است . ناتوانان جسمی، سالمندان و معلولان و جانبازان ، بخشی از افراد جامعه اند که همچون سایرین ، نیازمند دسترسی و استفاده از امکانات و خدمات عمومی هستند . به دنبال این هدف و با توجه به ضوابط و معیار های موجود در منابع و پس از بررسی 2 نمونه پارک در شهر مشهد ، پارک گلها در خیابان دانشجو به عنوان پارکی نسبتا جدید و دیگری کوه سنگی به عنوان نمونه ای با قدمت در منطقه کوهسنگی مشهد ، و لحاظ کردن مطالعات میدانی و کتابخانه ای مرتبط نتایجی مبنی بر چگونگی پرداختن به این مقوله مورد بررسی قرار گرفته است . به نظر می رسد شناخت و درک نیازهای سالمندان و معلولین و تلاش در جهت پاسخگویی به این نیازها در طراحی و بهسازی فضاهای عمومی شهری ، مخصوصا پارک ها می تواند در بهبود کیفیت زندگی این قشر ناتوان و بهبود کیفیت و امید به زندگی در آنها موثر باشد . پس از بررسی و مقایسه این دو نمونه موردی راهنمایی های متناسب با این موضوع ارائه میگردد

کلیدواژه ها:

مناسب سازی ، ناتوانان جسمی ، سالمندان و معلولان ، پارک ها ، شهر مشهد