کنکاشی پیرامون عوامل مخل در ایجاد حس نامکانی در بافت شهری به منظور تدقیق معیارهای خلق فضای انسانی مبتنی بر ادراک

نقش حس نامکانی و بکارگیری حواس انسانی در یک اثر معماری به عنوان عاملی مهم در جهت تولید فضای شهری از اهداف اصلی این مقاله می باشد نامکانی اشاره به وجود مناظر و چشم اندازهای نسبتا یکنواخت و استاندارد شده ای دارد که خصوصیات و مجزا بودن محلی را کمرنگ می کند و تنوع جاها را که ویژگی و خصلت جوامع سنتی و ماقبل صنعتی بود کاهش می دهد این تنوع در جوامع صنعتی کمتر و در جوامع سنتی بیشتر مشهود است نامکانی اساسا مفهومی هنجاری است و ناشی از نارضایتی نسبت به نتایج اقداماتی بوده که بیشتر در گذشته و کمتر در حال حاضر در شهرسازی "علمی" مورد تقلید قرار می گیرد. این نوع شهرسازی به عوض انطباق و انعکاس واقعیات، رفتار آدمیان را جهت دارد و مناظر تولید شده طبق اصول برنامه ریزی علمی ، مناظری مکرر، منظم و یکنواخت و یکسان را تولید کرد. اینکه آیا این احساس همانندی ، یکنواختی ، یک شکلی و تکرار مطلوب است یا نه به ترجیحات ما بستگی درد. عده ای ممکن است این مناظر را اطمینان بخش، تمیز و راحت و عده ای دیگر چه بسا آنها را خشک و خسته کننده بدانند. برای عده ای یکسان و همانند شده مکانها امری مطلوب و در راستای ایجاد وحدت و یگانگی است و برای دسته ای دیگر امری است نامطلوب که آنرا به از خود بیگانگی انسان مربوط دانسته اند.

کلیدواژه ها:

حس نامکانی ، ادراک انسانی ، بافت شهری