چیستی و چگونگی استفاده از عناصر پایدار اقلیمی در معماری کهن ایران (اقلیم گرم و خشک)

افزایش سکونت گاه های شهری و رشد بی رویه جمعیت در سالهای اخیر بی شک تغییرات زیست محیطی منفی و غیر قابل جبرانی را به همراه داشته است گرم شدن تدریجی کره زمین و استفاده غیر مسئولانه از انرژی های فسیلی تجاربی از این دست به شمار می آید از سوی دیگر قطع ارتباط یا دست کم ، کم رنگی ارتباط میان معماری بومی و معماری روز دنیا سبب ایجاد چالشی شگرف در معماری معاصر گشته است . توسعه پایدار و مفاهیم آن بخوبی می تواند با اهداف و مقاصد معماری و شهرسازی نوین سازگار بوده و به عنوان موثرترین عامل جهت تحقق اهداف اصلی پایداری مورد توجه قرار گیرد. توجه به قابلیت های معماری کهن کشور در همسویی با اقلیم و همچنین مفاهیم توسعه پایدار از یک سو و توجه به این موضوع که بهره گیری از تکنولوژی نمی تواند به تنهایی ضامن رفع مشکلات فرسایشی زیست محیطی باشد از سویی دیگر بازنگری به موازین را ضروری می نمایاند. در این مقاله سعی شده است تا با مرور گذرا بر مفاهیم کلی معماری پایدار به تحلیل مبانی نظری معماری کهنی ایران در اقلیم گرم و خشک پرداخته شود و موضوع پایداری عناصر اقلیمی در معماری کهن ایران با نیازهای روز معماری معاصر ایران سنجیده شود و در نهایت پاسخ به این پرسش که آیا عناصر اقلیمی پایدار در معماری کهن ایران می تواند الگوی مناسبی جهت طراحی پایدار باشند.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، معماری بصری ، اقلیم گرم و خشک