اهمیت بادشکن زنده برای حفاظت اراضی زراعی در مناطق خشک و بیابانی

وزش باد و فرسایش بادی به ویژه در مناطق خشک و بیابانی که سطح وسیعی از کشور ایران را فرا گرفته همواره عامل خطری برای کانون های مسکونی ، تاسیسات ، جاده ها و دیگر زیرساخت های اقتصادی ، مزارع و باغها می باشد. عبور جریان سریع هوا بر سطح مزارع و باغها به ویژه اگر این جریان حاوی ذرات خاک نیز باشد باعث ایجاد خشارت می گردد که مهمترین این خشارت ها عبارتند از تخریب و فرسایش خاک اراضی زراعی، شکسته شدن ساقه ها و شاخه ها و یا ایجاد خوابیدگی (ورس) در برخی محصولات زراعی و در نتیجه افت کیفی محصولات و کاهش عملکرد ، افزایش میزان تبخیر و تعرق، ریزش گل و میوه، ایجاد خراش در سطح برگ ها و ساقه های جوان و شاداب و مستعد ساختن انها برای ورود عوامل بیماری زا و پراکنده کردن بقایای گیاهی و خارج نمودن آنها از سطح مزارع و نقصان مواد آلی خاک، احداث بادشکن زنده از طریق کاشت درختان راهکاری مناسب به منظور حفاظت و صیانت از مزارع و باغها و کاهش اثرات منفی باد می باشد. در زمان های گذشته نیز ساکنان مناطق بیابانی به اهمیت و فوائد بادشکن پی برده و در حاشیه و اطراف اراضی زراغی و باغی خود اقدام به کشت درخت و درختچه نموده اند افزایش کارایی بادشکن مستلزم رعایت اصول فنی احداث آن بوده که مهمترین ان استفاده از گونه یا گونه های مناسب می باشد. در انتخاب گونه های درختی بایستی به ویژگی هایی همچون بومی بودن ، سازگاری به شرایط اقلیم و خاک محل، سریع الرشد بودن و قدرتبالای زنده مانی و استقرار ، مقاومت به تنش ها و شرایط نامساعد محیطی از جمله شوری، خشکی و وزش بادهای شدید مقاومت در برابر آفات و بیماری ها ، برخورداری از عمر طولانی و ارتفاع مناسب، داشتن تاج مناسب و ریشه های عمیق بجای ریشه های سطحی و داشتن چوب مرغوب توجه داشت.

کلیدواژه ها:

بادشکن زنده ، فرسایش بادی ، مزارع و باغها