بررسی مقایسه ای توسعه شهرهای جدید در منطقه کلان شهر سئول و ناحیه کلان شهر جاکارتا

[توضیح: مقالات این کنفرانس فقط به صورت چکیده در مجموعه سیویلیکا نمایش شده است] در این مقاله وجوه تمایز و تشابه منطقه کلان شهر سئول و ناحیه کلان شهر مورد بررسی قرار می گیرد. هدف اصلی این مقاله مطرح نمودن تجربیاتی از این دو طرح شهر جدید است که با دو هدف کاملا مختلف طرح ریزی و اجرا شده اند. این امر میتواند برای برنامه های توسعه شهرسازی در ایران مفید باشد. در سال 1989 دولت کره به منظور پاسخ به کمبود شدید مسکن و قیمتهای تصاعدی آن در این کشور سیاستی را در جهت احداث 5 شهر جدید (بوندانگ - ایلسان - پیونگ چان - سانبونو جون دانگ) در منطقه کلان شهر سئول آغاز نمود. این پنج شهر طی 6 سال از 1989 تا 1995 ساخته شدند که در برگیرنده 1/16 میلیون نفر در وسعتی معادل 50 کلیومتر مربع بود و تا سال 1996 جمعیتی بیش از جمعیت مورد نظر به این شهرهای جدید به جز بوندانگ ( با میزان اسکان حدود 95 درصد) منتقل شده اند که در مجموع جمعیتی بالغ بر 1/26 میلیون نفر در حدود 333 هزار واحد مسکونی اسکان یافتند. از اوایل دهه 80 تعداد شهرهای جدید در ناحیه کلان شهر جاکارتا گسترش یافت. توسعه این شهرها غالبا توسط سازندگان خصوصی متعلق به اداره املاک اندونزی که اتحادیه ای از مسکن سازان اندونزی می باشد انجام گرفته است. اهداف اصلی توسعه شهرهای جدید در جاکارتا بدین شرح است: 1- اینکه آرزوی مردم را برای زندگی در یک محیط آرام، مدرن و امن برآورده کنند. 2- به آنها فرصت سرمایه گذاری دهند و 3- سودهای کلان و سریع دریافت نمایند. اگر چه تا سال 2002 تنها حدود سه پنجم از این پروژه ها هنوز باقی مانده اند. در این مقاله تجربیات این دو کشور در شهرهای جدید در جهت تامین اهداف بالا مورد مطالعه قرار می گیرد.