توسعه پایدار شهر تهران نیازمند ساماندهی پیاده مدار رود دره ها (نمونه موردی: گلابدره- شمیران- تهران)

امروزه موضوع احیای بافت های سنتی شهرها و حفظ محیط زیست به ویژه مناطق بکر طبیعی و دیگر کاربری ها از جمله: کاربری های تجاری و مسکونی و توسعه پایدار آن، به صورت یک مسئله مهم در برنامه ریزی های شهری آمده است. در طول دهه های گذشته، اتکای بیش از حد شهرسازی مدرن به نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده که افول ارزش های اجتماعی، فرهنگی، بصری و کاهش کیفیت محیط شهری را در این بافت ها به همراه داشته است. از این رو امروزه جنبش پیاده راه سازی در نظام شهرسازی کشور در حال گسترش می باشد. این جنبش، نه تنها سیمای کالبدی شهر را عوض کرده، بلکه تغییرات نوینی را در کیفیت زندگی شهری و رفتار اجتماعی مردم به وجود آورده است. شمیران برای شهروندان تهرانی یادآور خاطرات ذهنی از باغ ها و گردشگاه های سرسبز و مفرح بوده است. این محدوده در برگیرنده عناصری متفاوت – وجود باغات، دره ها و نزدیکی به کوهپایه ها، همپنین بافت هایی چون تجریش و دربند با پیشینه طولانی- در مقیاس شهری است، که پاسخگوی قسمت هایی از نیازها انساسی زندگی شهری است. این فضاهای عمومی با هویت، خوانا و پویا تا دهه گذشته حس تعلق خاطر را در و شهروندان تهرانی ایجاد می نمود و می توان آنها را به عنوان نشانه های شهری دانست. این در حالی است که درطی سالیان اخیر بی توجهی به ارزش ها و اصالت های بافت مصنوع و طبیعی این محدوده دستخوش تغییرات نامناسبی شده است. و یکی از فرصت های اصیل شهر تهران در حال تبدیل به یکی از نقاط ضعف و تهدید کرده است. این مقاله به مطالعه و بررسی حد فاصل میدان قدس تا سرپل تجریش در امتداد درودخانه گلاب دره تا مبادی کوهستان می پردازد و با استفاده از روش های مطالعه میدانی و کتابخانه ای در پی ارائه راهکاری مناسب برای رسیدن به توسعه پایدار شهری با ساماندهی مناظر طبیعی و شهری شهر تهران با رویکرد پیاده مدار می باشد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، پیاده راه ، رود دره ، تجریش ، گلابدره