بازشناخت نقش گمشده حیاط مرکزی در پایداری مساکن خانه های بیرجند وعلل حذف آن در طراحی خانه های امروزی

با توجه به مبانی شکل دهنده معماری شهرهای ایران این موضوع القا می شود که همواره طبیعت نقش به سزایی در شکل دهی شهرها و به تبع آن معماری و به ویژه مسکن داشته است. درگذشته نه چندان دور ارتباط مستقیم انسان و طبیعت به صورت حیاط مرکزی بوده است. توجه بهعوامل طبیعی به ویژه طبیعت شکل گرفته در حیاط ها در کنار مجموعه های مسکونی می تواند کیفیت زندگی ارتقا بخشیده و مسکن فضای مطلوب تری برای رشد و تعالی انسان قرار دهد در عصر مدرن نیاز به پایداری مساکن به واسطه ی پیشرفت تکنولوژی به گونه ای دیگر تغییر یافت و به مرور زمان روش های بومی سازگار با محیط طبیعی فراموش گردید و ساختمان هایی وابسته بهتکنولوژی مدرن بدون توجه به همزیستی بین انسان و طبیعت نمود پیدا کرد با مطالعه و تعمق در معماری بومی مناطق گرم و خشک نظیر بیرجند و نحوه ی تعامل انسان بومی با محیط اطراف آن در می یابیم که تفکر پایداری محور،رویکردی نوین و بی سابقه نمی باشد هدف از این پژوهش تبیین نقش حیاط مرکزی درهمسویی معماری بومی با اصول پایداری مناطق گرم وخشک می پردازد و خانه های دارای حیاط مرکزی را به لحاظ پایداری مورد بررسی قرار می دهد