بررسی تناسبات حاکم بر حیاط مرکزی (نمونه موردی: شوشتر)

یکی ازعناصرسازماندهی درخانههای سنتی ایران که دارای کاربرد فرهنگی و اقلیمی بوده است حیاط مرکزی می باشد، این الگو درکالبد معماری ایران دارای سابقه درخورتوجه است. اما امروزه این الگوی با ارزش، جایگاه خود را در خانه های عصر حاضر از دست داده است، و روز به روز در حال کمرنگ تر شدن می باشد. در این مقاله سعی بر این است تا با بررسی تناسبات حاکم بر حیاط مرکزی در خانه های سنتی شوشتر، به عنوان نمونه ای معتبر، تعریفی برای این فضا مطرح شود، تا این عنصر حیاتی بتواند، هرچند در ابعاد و اندازه های کوچکتر، کارایی خود را در خانه های عصر حاضر بازنمایاند. روش تحقیق در این مقاله مبتنی بر روش تحلیلی توصیفی و پژوهش موردی است و روش گردآوری اطلاعات از روش مشاهدات میدانی و اسنادی است و نمونه مورد بررسی در خانه های شوشتر، اندام حیاط مرکزی است. تلاش نگارنده بر آنست تا نسبتی میان معیارهای کالبدی مانند شکل، جهت، اندازه، و تزیینات حیاط مرکزی و وضعیت اجتماعی فرد در جامعه هدف را مورد شناسایی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

تناسب ، حیاط مرکزی ، خانه ، شوشتر