گیاهان دارویی در دندانپزشکی سنتی ایران

بخش اساسی درمان در طب سنتی ایران با گیاهان دارویی می باشد در این میان نقش این داروها در درمان های دندانپزشکی مورد غفلت قرار گرفته است هدف از مطالعه بررسی کتاب قانون ابوعلی سینا در خصوص کاربرد داروهای گیاهی در دندانپزشکی بود مطالعه با بررسی مروری کتاب قانون انجام گرفت . این بررسی نشان داد که ابوعلی سینا بیماری های دندان و لثه را در گروه های مختلف طبقه بندی کرده است در توصیف درمان این بیماری ها علاوه بر روش های عملی همانند داغ گذاشتن بر دندان از گیاهان دارویی متفاوتی نام برده شده است برای جلوگیری از پوسیدگی دندان مر، صمغ کاج ، سیاه دانه مخلوط با سرکه و عسل توصیه شده است تخریب استخوان ناشی از پریودنتیت که از آن به عنوان پژمردگی رویشگاه دندان و کوتاهی گوشت میان دندان ها یاد گردیده با استفاده از شب یمانی ، سوخته عدس، گلنار و سماق درمان می شده است . آس، سوخته عدس و زاج سرخ جهت ممانعت از خون ریزی لثه و گلنار، شب یمانی و ثمر برای درمان سستی لثه با ژنژیویت تجویز شده اند شیوه تجویز به اشکال مختلف مانند جویدن ، مضمضه کردن یا ضماد بوده است که ترکیبات مختلف گیاهان اساس آن را تشکیل می دهند عاقرقرحا و مصطکی در موارد متعددی همانند درمان درد دندان ، زخم لثه و جلوگیری از پیشرفت پوسیدگی نام برده شده اند. مطالعه اولیه ما بر روی این گیاهان نشان داد که عاقرقرحا و مصطکی اثر آنتی باکتریال بر روی برخی از سوش های باکتریال دارند تحقیق بر روی درمان با استفاده از گیاهان دارویی در دندانپزشکی با حصول روش های درمانی موثر همراه خواهد بود.

کلیدواژه ها:

گیاهان دارویی ، طب سنتی ایران ، دندانپزشکی