ضرورت شکل گیری فضای مجازی- واقعی برای شهر تهران

سال انتشار: 1390
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 644

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MSEH01_007

تاریخ نمایه سازی: 25 فروردین 1394

چکیده مقاله:

در شرایطی که شهرهای جهانی برای کسب سهم بیشتری در فضای جریانها در حال رقابت هستند، کلان شهر تهران به دلیل دارا بودن جمعیتی بیش از 10 میلیون نفر به لحاظ کیفیت مدیریت و نظام برنامه ریزی شهری، همچنان در شکل گیری زیرساختهای مناسب و ارائه سرویس های پایه به ساکنین خود تا حد زیادی غیرموثر عمل کرده است. طی سالیان اخیر؛ مدیران شهری برای کاهش مشکلات ناشی از این ازدحام جمعیت استراتژی گسترش شهر به سمت بیرون و ایجاد شهرهای جدید را در پیش گرفتند. اما این راه حل نتوانست پاسخگوی مشکلات این کلان شهر باشد. ضمن اینکه در حال حاضر؛ تهران دیگر امکان توسعه و پیشروی به سمت بیرون را ندارد و عدم چاره اندیشی مناسب در این زمینه؛ تهران را به مرز انفجار نزدیک کرده است. یکی از راه حل هایی که می تواند در کاهش مشکلات این کلان شهر مؤثر باشد، ایده شهرسازی واقعی- مجازی یا دو فضایی شدن شهر است. از آنجایی که شهر مجازی شکل جدیدی از حیات شهری است که می تواند به موازات شهر واقعی شکل بگیرد؛ توسعه یابد و در کاهش مشکلات شهر واقعی مؤثر باشد بنابراین تهران برای حل مشکلات خود نیازمند توسعه شهری مجازی در کنار توسعه درون شهری و بهسازی و نوسازی بافت های موجودش است. لیکن لازمه دست یابی به شهر مجازی داشتن زیرساخت های مورد نیاز برای شکل گیری شهر مجازی در کنار یک مدیریت دانش محور است. سوال اصلی این پژوهش این است که؛ تهران چگونه می تواند ضمن ایجاد زیرساختهای لازم برای داشتن فضای واقعی- مجازی با تغییر کاربری فضاهای موجود هم بتواند به کاهش حرکات جمعیتی در سطح شهر دست یابد و با دشواری ناشی از این حرکات وسیع به صورت بلندمدت مبارزه نماید و از طرف دیگر گسترش و توسعه فضای مجازی منجر به حذف حضور شهروند در شهر نگردد و فضای شهری را خالی از سکنه نگرداند بلکه با اختصاص دادن کاربری هایی که به شکل مجازی توسعه یافته اند به کاربری های دیگر مانند آموزشی؛ تفریحی؛ ورزشی و فضای سبز به بالا رفتن کیفیت محیط زندگی بیانجامد زیرا حذف حضور شهروند از شهر عواقب سخت تری را به دنبال خواهد داشت. در این تحقیق با روش تحلیلی- توصیفی، ضمن بررسی ضرورت شکل گیری شهر مجازی برای کلان شهر تهران به بررسی سیاست ها و زیرساخت های لازم جهت دستیابی به این هدف پرداخته می شود. نتایج این مطالعه نشان می دهد اقدامات پراکنده در این راستا در سطح شهر تهران توسط نهادهای مختلف بدون تعامل با یکدیگر در حال انجام بوده و به صورت متمرکز فاقد سازمان مرکزی می باشند. پایگاه داده های اطلاعاتی به شکل منسجم تشکیل نشده و مدیریت واحدی نتوانسته این اقدام زیربنایی را هدایت نماید. باتوجه به نتایج مطالعات؛ سیستم متمرکز برنامه ریزی در ایران و عدم تفکیک وظایف نهادهای عمومی و دولتی بویژه در شهر تهران (اختلاف بین دولت و شهرداری تهران) عامل اصلی بازدارنده در ایجاد زیرساختهای لازم برای خلق فضای مجازی به شمار می آید نکته مهم آن است که تهران در سطح فراملی؛ هنوز برای حضور در فضای جریان ها و در سطح داخلی؛ در تعامل با شهروندان فاقد زیربناهای لازم می باشد.

کلیدواژه ها:

کلان شهر تهران ، شهر مجازی ، نظام برنامه ریزی شهری ، مشکلات شهری

نویسندگان

زهرا احمدی پور

دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی