چالشهای برنامههای کاهش خطرپذیری حوادث و تاب آوری

کاهش خطرپذیری حوادث به عنوان یکی ازراهبردهای اصلی و تاب آوری جوامع دربرابر بحرانهای طبیعی به عنوان هدف اصلی همواره دربرنامه های مدیریت جامع بحران دردهه اخیر مطرح بوده است همگان با چارچوب کاری و اولویت های بین المللی دراین زمینه کنفرانس جهانی کاهش حوادث هیوگوی ژاپن 2005 این مهم درکشورایران نیز با قانون تشکیل سازمان مدیریت بحران و سازمان پدافند غیرعامل ودرادامه دربرنامه پنجم توسعه اجتماعی اقتصادی و فرهنگی و همچنین سندچشم اندازایران 1404 دربرنامه های ملی کاهش خطرپذیری حوادث قرارگرفته است دربررسی اولویت های پنجگانه ذکر شده هیوگوبری اقدامات دردهه 2015-2005 کشورها ملاحظه میگردد علیرغم دستاوردها و اقدامات ارزشمند صورت گرفته درسوانح و بلایایی چون زلزله های بم لرستان ورزقان و سایر حوادث نظیر سیل و خشکسالی درکشورایران تغییرات مدیریتی نبود رویکرد جامع و یکپارچه دربرنامه های کاهش خطربویژه مطالعات دردست اقدام نظیرمطالعات کاهش خطرپذیری و مدیریت خطر پذیری دراستانها و مناطق کشور عدم وجود اولویت بندی و زمان بندی مناسب جهت حصول به دستاوردهای کوتاه مدت و بلندمدت این طرح ها نبود مقیاس مناسب درتهیه و بروز ساختن منظم نقشه های خطرپذیری عدم وجود سامانه های اطلاعاتی استاندارد و جامع و به منظور تحلیل خطرپذیری کمبود نیروی انسانی متخصص بهره گیری ازالگوهای مدیریت بحران برگرفته ازاینترنت و سایر ازجمله چالشهای جدی دربرنامه های کاهش خطرپذیری و تاب آوری می باشند دراین مقاله ضمن بررسی چالشهاای موجود درمقایسه با اهداف و راهبردهای بین المللی وملی دراین زمینه ضرورت انجام اقدامات بنیادین و یکپارچه ازجمله افزایش و بالا بردن توانایی درخودسازماندهی ایجادظرفیت و ارتقای رویکردهای جامع و منظم دربرنامه های ملی و محلی به منظور حصول به نتایج مورد انتظار در وضعیت موجود وپایداری توسعه و پرهیز ازایجادخطرپذیری تازه به عنوان اقدامات حیاتی و فوری مورد بررسی قرارمیگیرد

کلیدواژه ها:

کاهش خطرپذیری ، تاب آوری ، پایداری جوامع ، آسیب پذیری