جابجایی سازه های تاریخی با هدف حفاظت از میراث در خطر نمونه موردی سردر مدرسه عباسقلی خان مشهد

بافت تاریخی شهرمشهد و بخصوص بافت پیرامون بارگاه امام رضا(ع) به عنوان ایینه ای تمام نما ازتحولات شهرسازی دوره معاصر است ازمهمترین این تحولات میتوان به توسعه تعریض و ساخت معابر و فضاهای جدید بافت تاریخی درطرح های جامع شهرمشهد و طرح توسعه حرم مطهر رضوی اشاره کرد درسال 1376 ه.ش تعریض خیابان نواب صفوی از35متری به 45متری مطابق باطرح توسعه و اجرای زیرگذر وروگذر میان پیرامون حرم دردستورکار قرارگرفت که با توجه به قرارگیری بخشی ازمدرسه صفوی عباسقلی خان دراین طرح مسئولین وقت سازمان مران و توسعه حریم حضرت امام رضا(ع) تصمیم به حفظ سردرارزشمد مدرسه نموده و رای به تخریب هشتی و بخشهای جانبی سردردادند و بدین ترتیب راه جهت جابجایی سردردارزشمند مدرسه و تعریض خیابان هموار گردید دراین مقاله سعی برآن است که ضمن بررسی دقیق و معرفی شیوه اجرایی پروژه جزئیات معماری ارایه شود ودرانتها نحوه نگرش به ابنیه تاریخی و روند کلی جابجایی سازه های تاریخی درخطر موردتحلیل و ارزیابی قرارگیرد ازنتایج این پژوهش تاکید برلزوم جابجایی بناهای تاریخی درخطر به عنوان اخرین راهکار حفاظت ازبناهای تاریخی است بنابراین بناهای تاریخی براساس ساختارکالبدی و نوع مواد ومصالح به چهاردسته کلی بناهای سنگی چوبی خشتی و اجری تقسیم شده است که هرکدام ازاین بناها نیازمند راهکارهای مخصوص به خوددرزمان جابجایی است درپژوهش حاضرشیوه جمع اوری اطلاعات اسنادی کتابخانه ای ومیدانی است که به روش توصیفی تحلیلی ارایه شده است

کلیدواژه ها:

جابجایی ، استحکام بخشی ، سازه های تاریخی ، میراث درخطر