بررسی الگوی حکمروایی و مدیریت خوب شهری و نقش دولت در مدیریت و اداره ی امورشهرها در ایران با تاکید بر شهرهای کوچک و متوسط

بنابر آمارهای بین المللی از اوایل هزاره ی جدید، نیمی از جمعیت جهان در شهرها زندگی می کنند . این توسعه ی شتابان شهرنشینی، دولت ها را برای اداره ی شهرها با چالش های تازه ای روبه رو کرده، به طوری که امروزه مدیریت عقلائی وکارآمد بر شهرها از مه مترین مسائل کشورهای جهان شده است . در ایران نیز وضعیت دور از این امر نیست، به طوری که ساختار دولت در ایران، زمین هساز تسلط گسترده ی آن بر تمامی عرصه های حیا تسیاسی و اجتماعی - اقتصادی و حتیفرهنگی جامعه و به تبع آن اداره ی امور شهرها شده است . ایران کشوری است که در گذار از سنت به مدرنیزم قرار دارد .این در حالی است که حدود 07 درصد جمعیت کشور در شهرها ساکنند . در چنین شرایطی جمعیت شهرنشین توقعات جدیدی از دولت دارند، از ای نرو اداره ی جامعه ی شهری با ابزار و شیوه های سنتی امکان پذیر نیست . گذار از حکومتشهری به صورت متمرکز و سلسله مراتبی، ویژگی یافته و حرکت به سوی حکمروایی مطلوب، غیرمتمرکز و مردم سالار امری اجتنا بناپذیر است . لذا بکارگیری رویکرد حکمروایی خوب و متناسب با بافت فرهنگی، سیاسی و اقتصادی کشورمان،به عنوان رویکردی که کشور را بیش از پیش در مسیر توسعه ی پایدار هدایت خواهد کرد، ضرورتی بسیار پیدا کرده است .در این راستا، جهت دست یابی به توسعه ی منطقه ای و شهری باید، نهادهای محلی و مردمی را درگیر مسئله کرد و این امر نیازمند ایجاد جوامع مدنی است . مقاله ی حاضر دو موضوع را پیگیری می کند : اول، معرفی الگوی حکمروایی خوب ومتناسب با شرایط زمان؛ دوم . تجزیه و تحلیل ساختار دولت در ایران و رابطه ی دولت و شهروندان در بستر تاریخی در ایران از ابتدا تا به امروز تا بر این اساس الگوی مناسب را استنتاج و معرفی نماییم

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، دولت ، مشارکت ، حکومت شهری