پایداری در معماری سنتی ایران

ناپایداری انسانی و زیست محیطی که ریشه در دیدگاه سکولار و خرد محور مدرن دارد، در آغاز هزاره سوم جامعه بشری را دربرابر دو چالش عمده افزایش جمعیت جهان و محدودیت امکانات و منابع از یک سو و روند رو به گسترش تخریب کره زمین و منابع آن ازدیگر سو قرار داده است. عامل اصلی ایجاد این مسائل در تغییر جهان بینی انسان و تغییر رابطه او با طبیعت است. انسان امروز به جای تفسیر طبیعت واصالت دادن به آن به تغییر طبیعت و اصالت دادن به ذهن خود می پردازد. تکنولوژی جدید که بر علوم جدید بنا شده در پی تعرض و تسخیر طبیعت است، بطوریکه طبیعت هیچگاه به اندازه دوران صنعتی مدرن به تسخیر انسان در نیامده بود. نحوه زندگی انسان معاصر بافطرت او هماهنگی ندارد و زمینه ساز ناپایداری انسان و طبیعت است. دستیابی به پایداری در سایه تغییر جهان بینی و تغییر نگاه انسان بهطبیعت و برقراری آشتی بین تکنولوژی و طبیعت می باشد. معماری به عنوان آینه تمام نمای روح فرهنگی جامعه، بارزترین نمود رابطه بین انسان و طبیعت است. در معماری سنتی ایران کهریشه در اصول فرا زمان دارد انسان و طبیعت از حیث وجودی کاملا متکی به الوهیت اند و معماری یعنی به نظم درآوردن طبیعت در عین مراقبت و نگهداری از آن، که این همان مفهوم پایداری می باشد. در این مقاله به بررسی اصول معماری سنتی ایران و مقایسه آن با اصول طراحی معماری پایدار می پردازیم

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، مدرنیسم ، فرهنگ ، معماری سنتی ، معماری پایدار