بررسی اثرات بهسازی و نوسازی مسکن روستایی در زیست پذیر کردن سکونتگاهای روستایی مطالعه موردی:دهستان ده پیر شمالی شهرستان خرم آباد

بهبود و افزایش کیفیت مسکن روستایی از مهمترین ابعاد و عوامل زیستپذیر کردن سکونتگاه های روستایی است و ازمهمترین راهبردهای توسعه روستایی محسوب میشود. در این راستا طرح ویژه بهسازی مسکن می تواند در زیست پذیرکردن روستاها و در نتیجه در توسعه روستایی نقش موثری ایفا کند. در این راستا تحقیق حاضر برای پاسخگویی به این سوال که: بهسازی و نوسازی مسکن روستایی تا چه اندازه در زیستپذیر مسکن روستایی موثر بوده است شگل گرفته است . روش تحقیق توصیفی _ تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانهای بوده و برای تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران استفاده شده است که برابر با 277 سرپرست خانوار بودهاند. پرسشنامه در 10 روستای نمونه که از بین روستاهای بالای 30 خانوار به صورت تصادفی ساده انتخاب شده اند توزیع شده است و براساس تعداد مساکن نوسازی شده در هر روستا پرسشنامهتوزیع شده است.برای آزمون دادهها از آزمون رگرسیون استفاده شده است. نتایج حاکی از اثرات مثبت بهسازی مسکن روستایی در ابعاد زیستپذیری روستایی ( اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی) میباشد

کلیدواژه ها:

بهسازی ونوسازی مسکن ، مسکنروستایی ، زیستپذیری روستایی ، دهستان دهپیر شمالی