بررسی نقش فناوری اطلاعات و ارتباطات، آموزش عالی و اشتغال در توسعه پایدار کشور

یکی از عوامل عمده در رشد و توسعه جوامع، منابع انسانی است، در اواسط قرن بیستم ماشین آلاتی و تجهیزات و به صورت کلی سخت افزار نقش بسیار گسترده و انکارناپذیری در توسعه یافتگی و سحط فناوری کشورها داشت، اما پس از گذشت چند دهه شاهد غالب شدن نرم افزار بودیم و بدون تردید می توان دهه اخر قرن گذشته را عصر فکر افزار Brain Ware دانست. سازمانها وارگانها، دیدگاه مدیریت اداری خود نسبت به مسایل مربوط به کارکنان را با دیدگاه مدیریت منابع انسانی جایگزین می نمایند و به کارگیری بهینه از این منبع ارزشمند روز به روز بیشتر نقل محافل علمی و عملی می شود. استفاده از منابع انسانی را می توان از دو جنبه کمی و کیفی مد نظر قرار داد. نگرش کمی، به ضریب اشتغال، حجم کاری نیروی آماده به کار و مواردی از این قبیل اشاره داردو دیدگاه بهره وری زمان کار، آموزش، انطباق ، تخصص و علاقه به کار ارجاعی و ... را در بر می گیرد. بنا به دلایل فوق رابطه مستقیم رشد و توسعه ملتها با وضعیت کمی و کیفی اشتغال و به کارگیری از منابع انساانی کام.لا مشخص است. علاوه بر این، بر خلاف سخت افزار و نرم افزار که نبود و یا عاطل بودن اثرات منفی مضاعف ندارد، بیکاری و عدم استفاده مناسب از منابع انسانی، اثرات جانبی بسیاری دارد. تنزیل سطح پویایی و اعتبار فرهنگ، رشد فساد اخلاقی، اجتماعی و ... از جمله پیامدهای این مهم است، چون انسان نمی تواند به مانند ماشین آلات درکنار یک کارخانه انبار شود و یا به سان یک برنامه کاربردی در حافظه یک رایانه به فراموشی سپرده شود. فناوری اطلاعات یکی از شاخه های تخصصی کار است. مدت زمانی بیش از دو دهه می گذرد که اولین رایانه ها (mainframeها) وارد کشور شده اند، با این حال بسیاری عقیده دارند که حدود هفت سال است که فناوری اطلاعات به صورتی کاملاً جدی به عرصه تجارت، تولید و اقتصاد جامعه ایرانی وارد شده است و اکنون که در استانه دهه جدیدی ایستاده ایم، تقریبا هیچ سازمان، نهاد و یا شرکت خصوصی و دولتی نیست که از این فناوری جدید در بهبود و سرعت بخشیدن به امورخود بهره گیری نکند.

کلیدواژه ها:

فناوری اطلاعات و ارتباطات ، آموزش عالی ، توسعه پایدار