بررسی نقش منظر فرهنگی در طراحی فضاهای باز عمومی شهرهای تاریخی (نمونه مورد مطالعه :شهر نیاسر)

شهر، بستر شکل گیری حیات مدنی دارای پیشینه تاریخی یا سلطه نهادی و ارزشهای معین درونی است که به تدریج با شکل دادن به بافت های تاریخی شهری در خود، موجب پدید آمدن واحدهایی به نام خرده فرهنگ و نقاط عطف ذهنی-عینی در کلیت شهر شده است.با این وجود ،مشکلات ناشی از رشد شهرنشینی سریع و عدم توجه به بحث ادراک شهری و سیمای شهرها، موجبات بروز رویکردی جدید تحت عنوان منظر فرهنگی از اواخر قرن بیستم را فراهم آورده است.منظر فرهنگی شهری متشکل از دو واژه منظر شهری و منظر فرهنگی با وجه مشترک منظر، به عنوان نتیجه حاصل از تعامل میان انسان و طبیعت در طول تاریخ،اهمیتی شایان در روند طراحی شهری پیدا میکند.در تحقیق حاضر هدف بررسی ارتباط منظر فرهنگی و طراحی شهری در شهرهای تاریخی به طور عام و در شهر نیاسر به طور خاص به عنوان مکان آمیختگی تاریخ، طبیعت وفرهنگ است. از این رو ابتدا به سوال اساسی نقش منظر فرهنگی به عنوان بعد ناملموس در طراحی شهری و فضاهای عمومی پاسخ داده شده است. سپس با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی بر پایه ی مطالعات کتابخانه ای پس از ارائه تعاریفی مرتبط با موضوع، به مؤلفه های منظر فرهنگی پرداخته و با تبیین مبانی نظری آن دربرخورد با طراحی شهری و براساس مشاهدات میدانی، اصول و راهکارهایی در جهت بازتعریف نقش این مفهوم در طراحی شهری ارائه داده شده است.نتیجه حاصل از تحقیق بیانگر این است که طراحی شهری تنها با درنظر گرفتن مجموعه ای از اصول منظر فرهنگی میتواند با حفظ معنی موجب ایجاد روح مکان شود.

کلیدواژه ها:

منظر فرهنگی ، بافت تاریخی ، سیمای شهری ، فضاهای عمومی ، شهر نیاسر