گذر فرهنگ: مقصد یا مسیر؟

گذر چنان که از نام آن نیز پیداست، به طور معمول به محل عبوری اطلاق می شود که عابران را از مبداء به مقصد می رساند. در صورت پذیرش چنین دیدگاهی، طراح «گذر» باید اولویت اصلی خود را معطوف به تسهیل «عبور» استفاده کنندگان از گذر کرده و به این ترتیب سایر عملکردها در اولویت های بعدی قرار می گیرند یا توجه چندانی به آنها نمی شود. اما در برخی از «گذر» ها، دلایل گوناگون عملکردی یا تاریخی موجب شده است تا نقش انتقالی عابران از مبداء به مقصد به تنها عملکرد این گذرها بدل نشده و خود این گذرها تبدیل به یک مقصد شهری شوند که کارکردی غیر از جابه جایی در آنها اولویتی همپایه جا به جایی پیدا می کند. برای طراحی گذری با این ویژگی ها، تشخیص این که پتانسیل های ذاتی مکان قرارگیری این گذر چگونه مهی توانند به «مقصد» شدن آن کمک کنند، از مهم ترین اولویتهاست «گذر فرهنگ» به عنوان یک پیا ده راه در اراضی عباس آباد تهران با توجه به قرارگیری در میان پروژه های فرهنگی در مقیاس های شهری و ملی و با کارکرد اولیه اتصال این فضاها به یکدیگر دارای قابلیت های فراوانی برای تبدیل شدن به محوری با کارکرد جانبی «پاتوق» فرهنگی است. پژوهش حاضر قصد دارد تا با رویکردی مقایسه ای و بهره گیری از تجارب موفق بین المللهی و نیز با توجه به پتانسیل های ذاتی مکان، امکان تبدیل این محور به مقصدی شهری با کارکرد تعامل فرهنگی میان تولیدکنندگان آثار فرهنگی-هنری و شهروندان و نیز ایجاد محملی برای ارتباط بازدیدکنندگان با پیشینه فرهنگی-تاریخی سرزمینشان را بررسی کند و شاخص هایی برای آن ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

گذر فرهنگ ، پاتوق فرهنگی ، اراضی عباس آباد ، تعامل فرهنگی