طراحی فضاهای پیاده محور در راستای پایداری محیطی-فرهنگی؛ نمونه موردی : خیابان امامت مشهد

رشد شهرنشینی و افزایش جمعیت در کلان شهرها، طی سال های مختلف و وجود آلودگی های زیست محیطی در آن ها، نیاز به طراحی فضاهای پیاده محور و گسترش فرهنگی آن را بعنوان یکی از مهم ترین عوامل مؤثر در کاهش استفاده از وسایل نقلیه موتوری و کاهش آلاینده های شهری مطرح می کند. عملکردهای مختلف این فضاها، ایجاد و طراحی آن را در شهر مشهد به عنوان کانون زیارتی ایران که دارای پتانسیل های فراوان در بافت های شهری جهت تحقق پیاده مداری می باشد ؛ ضروری می سازد . هدف از ارائه این مقاله ارزیابی معیارهایفرهنگی-محیطی پیاده مداری در خیابان امامت مشهد جهت گسترش استفاده از فضای پیاده در راستای کاهش آلاینده های زیست محیطی پایداری اجتماعی-فرهنگی است . در این راستا از روش ترکیبی (مقایسه ای- تحلیلی) استفاده شده است. در گردآوری و تحلیل پایه، از برداشت میدانی، پرسشنامه و مطالعات اسنادی نظیر مقایسه تطبیقی تجارب پیاده محوری در کشورهای مختلف استفاده شده است. تحلیل اطلاعات و طراحی برنامه با استفاده از تکنیک ترکیبی سوات و مشکل یابی، صورت پذیرفته است. نتایج حاکی از آن است، طراحی گذرهایعابر پیاده در صورت ایجاد تسهیلات لازم برای افراد، درگیری فرهنگ در امر طراحی متناسب با معیارهای اجتماعی-محیطی، پیش بینی مشوقهای انگیزشی برای افراد پیاده در طراحی و ... می تواند تشویق به پیاده روی ، ارتقاء سطح کیفی فرهنگ شهرنشینی،کاهش مصرف سوخت و حذف آلاینده ها را جهت دستیابی به اهداف پایداری، سبب گردد .

کلیدواژه ها:

فضاهای شهری ، پیاده مداری ، پایداری فرهنگی-محیطی