بررسی اصلاح ژنتیکی گونه های گیاهی با هدف استفاده های کاربردی در افزایش پایداری شیبها

ترکیب خاک و ریشه سبب افزایش مقاومت برشی خاک و پایداری شیب ساحل رودخانه ها میشود. میزان افزایش مقاومت برشی خاک و ضریب پایداری شیب به مقاومت کششی ریشه نسبت سطح ریشه قطر و عمق نفوذ ریشه و توزیع آن بستگی دارد. برای پایداری شیبها استفاده از روشهای سازه ای بیشتر مرسوم است. فرسایش و گسیختگی خاک معمولا در طول نسبتا زیادی از ساحل رودخانه رخ میدهد که حفاظت سازه ای آن بسیار پر هزینه میباشد. از این رو استفاده از روشهای زیستی در ترکیب با روش های سازه ای ضمن سازگاری با محیط زیست سبب افزایش پایداری شیب ها با کمترین هزینه ممکن می شود. برای استفاده های کاربردی از پوششهای گیاهی شناخت خواص مکانیکی و هیدرولوژیکی گیاهان بسیار اهمیت دارد. خواص مکانیکی و هیدرولوژیکی پوششهای گیاهی به گونه گیاهی و شرایط محیطی بستگی دارند. به منظور استفاده های کاربردی در پایداری شیب ها الخصوص سواحل رودخانه ها تولید گونه گیاهی با ویژگی های مقاومت کششی بالای ریشه، عمق نفوذ ریشه زیاد، تعداد ریشه های بیشتر ولی با قطر کم، پراکندگی مناسب سامانه ریشه، نیاز آب کم، دوام در برابر آب گرفتکی و حجم توده هوایی حداقل دارای اهمیت زیادی می باشد با استفاده از علم ژنتیک و فناوری های زیستی دستیابی به این ایده امکان پذیر است. این پدیده برگرفته از طرح پزوهشی کاربرد روش های بیومهندسی در ساماندهی سواحل رودخانه ها است که توسط نویسنده بر روی رودخانه سیمره در استان ایلام در سال 1391 اجرا شده است.

کلیدواژه ها:

زیست مهندسی خاک ، ریشه ، پایداری شیب ، رودخانه ، ژنتیک